Uzun zamandır kitaplığımda okunmayı bekleyen sürekli öteledigim bir kitapti. Nihayet küçük ilçemizin mütevazi okuma grubuna alınca artık erteleyemedigim tam da 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Gününe denk gelmesi ile çok verimli ve keyifli bir okuma oldu. Virginia Woolf'un feminist manifesto olarak görülen bu eseri (iki konferansının bir araya getirildiği bir eser) tespitleri ile hâlâ güncelliğini sürdüren meseleleri somutlaştırırken, meselelerin çözümü noktasında getirdiği önerilerle de ayrıca bir önem taşıyor. Kadın meselesini irdelerken, kadın ve edebiyat üzerine, edebiyatta kadının yeri ve geçmişi üzerine de bir basvuru kitabı bence.Yazıldığı günden bugüne uzerinde çok şey söylendi, yazıldı, çizildi ve hala söylenecek çok sey var. Iyisi mi herkes okusun. Ben sadece arka kapağında da géçen çok etkilendiğim bir pasajı paylaşıp noktayı koyacağım.
"Kadınlar yüzyıllardır, karşısındaki adamın yansımasını iki misli büyük gösteren, büyülü ve hoş bir ayna vazifesi görmüştür .(...)Kadın gerçeği söylemeye başlarsa, aynadaki adam küçülür; hayata uygunluğu azalır. Kahvaltıda,akşam yemeğinde kendini olduğundan en az iki misli büyük görmezse, hüküm vermeyi, yerlileri uygarlaştırmayı, kanun yapmayı, kitap yazmayı, şölenlerde şık kıyafetler içinde nutuk çekmeyi nasıl sürdürebilir?"
Gazap Üzümleri ‘nin son sayfasında bir daha böyle güzel bir kitap okuyamam demiştim ama Şubat ayında daha iyisini okudum diyebilirim.
Sahafta dolaşırken denk geldiğim bu eser Orwelvari bir his vermişti sonra inceleyince Steinbeckvari olduğunu fark etmiştim, o zamandan beri nihayet okudum
Bu eser
