Ben bir viraneydim, duvarlarım yıkılmış, tavanım göçmüş, temelim yerinden sarsılmış, sarmaşıklar sarmış etrafımı, içine tahta kuruları dadanmış, ruhumu üfleseler yerle yeksan olurmuş... Önce bir güneş doğdu yıkık penceremden içeri, sonra bir peri elleri ışıktan işlemeli, gözleri derinden gelen bir hüzün yüzünden nemli. Önce yıkılan duvarlarımın altında kalan kalbimi bulup çıkardı, sonra tertemiz yüreğiyle ruhumu battaniyelere sardı, tek tek onardı diriltti yeniden, yok olup giden rüyalarımı.. Öz gözümle gördüm insanın insana şifa olduğunu, öz ruhumla bildim gönlün gönle şifa olduğunu... ღ