İnanılmaz bir ifade ediş
Kendi kendimizin ebedi yolcuları olarak, bizim için sahip olduğumuz şeyden başka manzara yoktur. Hiçbir şeye sahip değiliz, çünkü kendi kendimize sahip değiliz. Hiçbir şeyimiz yok, çünkü hiçbir şey değiliz. Hangi ellerimi uzatayım, hem hangi evrene doğru? Çünkü evren, bana ait değil: Ben, evrenim.
Sayfa 173Kitabı okuyor
"Ve kalbim onların korkunç hatalarını saramayacak denli küçük."
Ölmek,
Her şey gibi, bir sanattır,
Bu konuda yoktur üstüme.
`Ölmek için erkendi, yaşamak için çok geç.`
Sevgili 
Sylvia Plath, sanatın ölmek değil, keşke yazmak olarak devam etseydi.
Otuz yaşında elim bir şekilde intihar ederek hayatından vazgeçti. Yaşayacağı veya yaşaması gereken o kadar çok şey varken o sonsuzluğu yani ölümü seçti. Kendisini tanımam
Sizi rahatsız etmeye geldim!
Kitabın girişinde bu cümle sizi karşılıyor!..
Din konusunda mantıksal çıkarımlar yapabilmek adına, bazı soru işaretlerini en azından aralamak adına aldığım bu kitapta duygularımı ifade edecek olursam sırasıyla; heyecanlandım, duruldum, sıkıldım, derinleştim, rahatsız hissettim, coştum ve en sonunda çarpıldım...
Ali Şeriati'nin konulara hakimiyeti, kapsayıcı bakışı, uzak durulan yerleri cüretkâr bir şekilde aralaması, derinliği ve kullandığı metaforların tanımlayıcılık gücüne söylenebilecek pek bir şey yok...
Ali Şeriati ile biraz geç tanıştım ama belki de şu anda tanışmam gerekiyordu, onu anlayabilmek, derinliğini kavrayabilmek Sarte'ın insan için özü varlığından sonra gerçekleşen tek varlıktır tanımından yola çıkarak belki de özümü oluşturduğum bu süreçte Ali Şeriati durağına şimdi gelmem gerekiyordu:)
Kitabın sonuna doğru kendi hislerini paylaştığı kısım beni ayrıca etkiledi.
Daha da yazacak bir şey bulamıyorum ve kalanını da aktaramıyorum... Bu durumu kitaptan bir alıntı ile paylaşıp incelemeyi müsadenizle bitiriyorum:
"Bundan sonra beyaz satırlar başlıyor. Sessizce söylenen cümleler başlıyor. Peki beyaz satırları hangi göz okuyacak? Peki sessizce söylenen cümleleri kim dinleyecek?" 
Ali Şeriati 
İnsan
