Bunlar, Osmanlı saltanatını temsil eden beylerbeylerine karşı gelmekten çekinmedikleri gibi, aile menfaatlerine daha uygun olduğuna inandıkları taht iddiacılarına kucak açmaktan da geri durmuyorlardı. II. Murad, bilhassa bunların bölgesel iktidarına ve aile güçlerine meydan okumaktansa mevcut durumu kabullenmeyi tercih etmişti. Onların merkezi idareye bağlanmalarının ve bir ölçüde güçsüzleştirilmelerinin zamanı ise giderek yaklaşıyordu.