Satranç, Stefan Zweig dendiğinde akla gelen ilk eserlerdendir. Gerek kurgusu gerek kurgunun işleniş biçimi bakımından bariz bir şekilde Zweig imzası taşır. Yazarın biyografi eserlerinde karşımıza çıkan üstün psikolojik tahlil yeteneği bu eserin karakterlerinde de kendini müthiş bir biçimde gösterir.
Öykü New York'tan Buenos Aires'e gitmekte olan bir yolcu gemisinde geçer. Anlatıcı, bu gemide bulunan sıradan bir satranç oyuncusudur. Tesadüfen aynı gemide dünya satranç şampiyonu Mirko Czentovic'in de olduğunu öğrenir. Anlatıcı, Czentovic'in dikkatini çekmek ister. Ama nasıl? En sonunda en iyi fikrin yine satranç olduğuna karar kılar, eşiyle birlikte bir satranç tahtasının başına oturur. Gemidekilerin ilgisini çekmeyi başaran anlatıcı, bir başkasından oyun daveti bile alır. Davetin sahibi McConnor adında son derece hırslı, mağlubiyeti asla kendine yediremeyen İskoç bir inşaat muhendisidir. Dünya şampiyonu Czentovic ile aynı gemide olduğunu öğrenir öğrenmez ona bir oyun davetinde bulunur, böylece anlatıcının da hedefi gerçekleşmiş olur. Oyun, gemideki diğer satrançseverlere karşı Czentovic olarak oynanır. Fakat hiçkimsenin beklemediği biri ortaya çıkacaktır. Dr.B. Olay bu garip adamın ortaya çıkmasından sonra beklenmedik bir hal alır.
Dr. B. ile Mirko Czentovic arasındaki psikolojik bağlantılar, ortak yanlar, farklılıklar, kaderin bu iki adam ve anlatıcıyı bir araya getirmesi ve dahası öyküyü fazlasıyla ilgi çekici kılıyor. Satranç, yazarın intiharından önce yazdığı son öykülerden olması ile de büyük önem taşıyor. Zweig'ın yazınsal olgunluğunun zirvesine ulaştığı dönemlerde kaleme aldığı bu yapıt, okurken fazlasıyla keyif verenlerden.
