Ama su götürmez bir gerçek vardı. Bir gün beden insanı bırakıp gidiyordu. O olmayınca da hiçbir şey yoktu. Ben yoktum. Eriyip bitiyordum. Er-geç olacaktı bu, biliyordum. Ama şimdi ile yarın olması arasında bir ayrım olmalıydı. Üstelik benimki bunu kendi elimle kolaylaştırmaktan başka bir şey değildi. -Yoksa bir çocuğu doğar doğmaz öldürmeli miydik? Kurutmalı mıydık bu dünyayı? Issızlığa mı gömmeliydik, ağaçlarla, hayvanlarla, denizlerle, ırmaklarla?- Bu büyük, çok büyük bir şey olurdu. Ne olurdu? Böylesi bir dünyada tek başıma olsam hemen öldürürdüm kendimi. Ama kimselerin olmadığı bir adada bir başıma yaşayabilirdim. Gün gelip bu ıssız adadan kurtulacağımı umarak. Yalnızlık, tiksinti, tüm bunlar insanlar içinde vardı. İnsanları anlayacak gene insanlardı. Senin verdiğin kurşunla seni öldürecek insanlar. Bir odada sıkılmadan karşı karşıya oturabileceğin birileri. Birisi. Ben kalabalıkları istemiyordum.
Sayfa 28 - SELKitabı okudu
"Peki ıssız bir adada olsa, başına gelen bu şey yüzünden böyle perişan eder miydi kendisini? Etmezdi elbette. Durumu soğukkanlılıkla daha kolay kabullenecek ve her şeyden zevk almaya bakacaktı. Onun ıstırabının kaynağı toplumsal düşüncelerdi. Doğal duygular değildi."
Sayfa 140Kitabı okudu
Issız bir adada olsaydınız yazar mıydınız? İnsan hep başkaları okusun diye yazmaz mı?
Tek kelime ile muhteşem bir kitap. Ne desem nasıl anlatsam bilmiyorum, yaptığım her alıntılama bile ayrı ayrı bi değere sahip ve bu kitap için inceleme ayrı ufak bi alıntısı bile bu kitabı okumaya yeterli bir sebep.
O kadar güzel ki kendileri için ayrı bi yere sahip olması çok normal geldi...
••Romanda “Boş yere söylenmiş tek bir kelime bile yok.” gibi iddialı bir cümle geçiriyor ama onun hakkını nasıl verdiği bırakalım da siz okuyucuların hayretlerine kalsın.
Duygular, çekilen acılar dünya üzerinde kaç tane insan varsa o kadar kişi tarafından yaşanmıştır, çekilmiştir Ve yazarlar da bu duyguları yazar. Herkes aşk acısı çekmiştir ve herkesin yaşadığı şey aşağı yukarı aynıdır. Siz isteseniz de farklı bir acıdan bahsedemezsiniz ama o acıdan farklı bahsedebilirsiniz. O zaman sanatçı oluyorsunuz ve yaptığınız şey anlam buluyor günümüz dünyasında. Güray Süngü böyle yapmış.
İnanılmaz bir kurgu ağıyla yapmış hem de.
Ne denir ki; Güray Süngü'nün kalemi, insanı her daim kendi içinde yolculuğa çıkarıp ıssız bir adada terk ediyor insanı.
“Zaten insana kimse bir şey yapamaz, ne yapılacaksa insan kendi kendisine yapar.”İşte gerçeği vuruyor yüzümüze tokat gibi "Bazı şeyler olur. Kimse suçlu değildir."
Bir sabah uyanırsınız ve başka birisinizdir. Hayattan sıkılmış işinden bunalmış ve kendini sokaklara atmış biri.
Aslında sizsinizdir bildiğiniz siz ama bir parçada o siz değilsinizdir.
Ya da siz kimsiniz nerden bilebilirsiniz? 
Düş Kesiği 
Sümeyye Aydoğan 
Güray Süngü
00'c HEPİMİZİN ORTAK NOKTASI AYNI.
içimdeki fırtınayı dindirebilseydim eğer, eğer yapabilseydim bunu, duygularımın esiri olmaz hayatıma daha iyi devam edebilirdim. ama yapamazdım, nasıl bırakabilirdim, bir kere karşı koyamıyordum, kendimi sınırladıkça daha da kaybediyordum, böyle zamanlarda elim kağıda gitmeseydi belki, belki daha iyi bir ruh haline sahip olabilirdim.
yaşadıklarımı çevreye aktarmak istemesem, insanlardan nefret etmeyi başarabilsem, her şey ne kadar da kolay olurdu! kimse için yaşamaz, kendi kendime yeter, kendim için yaşardım ya da, ya da yaşamak için bir nedenim kalmazdı.
neden korkuyorum bu kadar! neden? ben ki, ölmek için türlü şekillere giren ben, şimdi ölümün bu kadar yakınıma geldiğini fark ettiğimde neden geri adım atıp kaçmaya çalısıyorum? ah, bunların hepsi çevre etkisi.
ben ki ıssız bir adada yaşasaydım eğer, bütün bunlara gerek kalmadan hayatımı sürdürebilirdim. bedenime karşı koymaz, ölüm için yanıp tutuşan zihnimi sona erdirirdim. ama yapamazdım, yıllar önce ucu bucağı gözükmeyen gökyüzünü şimdi kapatan gökdelenlerin birinde, sevmediğim işi yaparken bir şeyler karalayıp dünyadan kopmaya çalışan ben, yapamazdım.
belki başka bir dünya da, bu dünya güzellikle donanmayı hak etmeyecek kadar kötü.
