en ufak bir şeye ağlayan bir insan olduğum için kitabı okurken ağlama krizlerine gireceğimin farkında olarak başladım. yine de farkında olmama rağmen kitabın ilerleyen sayfalarında, son düzlüklerinde kahır topu oldum resmen. ah jude keşke sarılabilsem sana ve willem
keşke herkes senin gibi olsa şu hayatta.
kitabı okurken empati yeteneğim yetersiz kaldı bence ya. bilmiyorum. jude’un yaşadıkları çok zor, kelimelerle anlatılacak şeyler değil. ama hep istedim en başta kendisini açmasını. içine attıkça ben mahvoldum. ben olsam kesin anlatırdım, içimi rahatlatırdım diyemiyorum çünkü
çok zor…
bir de galiba eleştiri yapacağım şey; bu dörtlünün arkadaşlığını öyle buram buram hissettim diyebilir miyim? galiba hayır. evet aralarındaki ilişki çok güzeldi, birbirlerinin yanında olmaya çalıştılar falan ama waow diyeceğim pek bir şey hissetmedim. yanılıyor da olabilirim… belki de kitapta zaman atlamaları oldukça hızlı olduğundan. bir de malcom karakteri çok pasif kaldı benim için. oysaki çok merak ettiğim ve daha çok sahnesi olmasını istediğim bir karakterdi…
kitabı önermek benim haddime değil, bu acıya davet edemem kimseyi. ciğerim çıktı sonunda, sadece sonunda da değil her cümlesi yıkımdı benim için. okumak isteyenler okusun ama bilincinde olun her şeyin.
son olarak bu bir kurgu olsa bile dünyanın bir yerlerinde jude gibi olan birçok çocuğun, gencin, yetişkinin varlığının farkına vardım kitap bittiğinde. bu da ağlamam için başka bir sebepti.
Nurullah Genç .
