Yüzünde çarpık gülümsemesiyle bana bakıyordu. Kalbim duracak sandım. Melekler bile ondan gösterişli olamazdı.
Sayfa 202
"Ben neredeyim, kimim, unutmam an meselesiydi. Kelimelerle tarif edemezdim, kalbim yerinden fırlayıp onun kalbini yakalayacaktı neredeyse.
Sevmek ne garip şey..
Alıp yüreğime bassam ya da öpsem doyar mıyım?
Eğer seni bana getiren kaderse kaderi de çok sevdim."
"Ruhum mu dengesiz, yüreğim mi kötü bilemiyorum. Belki de toplum ruhumu bozdu, ne bileyim! Düşüncelerim o daldan bu dala atlıyor; karasız, endişeli, şüpheci...
Kalbim doymak nedir bilmiyor, bir şeyle yetinmiyor. Mutluluğa alıştığım gibi acı çekmeye de çabucak alışıyorum. Bu nedenle hayat gözümde git gide anlamsızlaşıyor.
ellerimin uzanamadığı yerde atıyor kalbim,
Ellerimi uzatsam tutar mısın?
Bir an kayboldun gibi. Yaşadım kıyameti
Yoruldun ama buldun ey kalbim emaneti
Yeniden su yürüdü dalıma yaprağıma
Bir bakışın can verdi kurumuş toprağıma
Çiçeğe durdu kalbim içtim parmaklarından
Göz çeşmem suya erdi sevda kaynaklarından
Bir aydınlık denizin sonsuz derinliğinde
Yüzüyorum gözünün yeşil serinliğinde
Bir ışık bir
Taaa şafakları
Nice bir
Yangınları düşer alın çatıma
Gencecik ölüme gitmenin.
Yığılır boşkovanlar, dumanlı
Ve susar mitralyözler kuytularda.
Suskundur,
Karanlıktır,
...Çünkü hangimiz günün birinde karşımıza çıkan beklenmedik bir rastlantının, masallarda küçük kahramanımızın karşılaştığı ve bütün macerayı başlatan o sihirli işaret olduğunu anlayabiliriz ki? Bunun nasıl bir rastlantı oldığunu düşünüyorum ve kalbim deli gibi çarpıyor. Sanki yanlış bir şey yapmışım gibi... Sanki hep beklenen ama ne olduğu bilinmeyen bir müjde gelmiş gibi... Sanki bir anda kalabalığın karşısında çırılçıplak kalmışım gibi...
"Bir dönem kalbim yokmuş gibi davrandım. Ama o hep vardı, kalbim takma değil."
Biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim;
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye veda edeceğim.
Nilgün Marmara