Ne telefona gidiyor elim ne farkındayım günün güneşin
Her yanım nazlı gülüşün, gül yüzün
Görmez oldum senden başka
Hiçbir şeyi iki gözüm
Ki ben...
Sayfa 81 - Tenlerin seçimi-2009Kitabı okudu
iniyorum maktul minarelerden
taraçadan, bahçeden
ilk tanıyı bulanların indikleri her yerden
ilk tanıyı bulandıran bir vaşakla birlikte
İşte şu yağmurlar, işte şu balkon, işte ben
İşte şu begonya, işte yalnızlık
İşte su damlacıkları, alnımda, kollarımda
İşte yok oluşumdan doğan kent
Hiçbir yere taşınıyorum, kendime sızıyorum yalnız
Ben dediğim koskocaman bir oyuk
Koltuğun üstünde, aynadaki yansıda
Bir oyuk! sofada, mutfakta, yatağımda
Yaşamayı tersinden kolluyorum sanki
Yetişip
Tenlerin seçimi
Ne telefona gidiyor elim
Ne farkındayım günün güneşin
Her yanım nazlı gülüşün, gül yüzün
Görmez oldum senden başka
Hiçbir şeyi iki gözüm
Ki ben...
Ne yol ne iz bilmiyorum
Sanki liseliyim, toyum
Seviyorum sonunda itiraf ediyorum
O kadar temiz ve sahi
Öpmeye bile kıyamıyorum
Ki ben...
Neredeyse inanmazdım
Aşk tenlerin seçimiydi
Geçici ateşiydi
Gelip vurdu tam hedeften
Bu saatten sonra olacak iş miydi
İnansaydım yanar mıydım?
Kalır mıydım savunmasız, çaresiz çocuk gibi
Tatmasaydım o zamanda
Yaşamış sayar mıydım kendimi adam gibi
Sayfa 81Kitabı okudu
"Eskiden daha mı mutluyduk? Daha mı aldırmazdık?" diye düşünüyor. Fırtınada, yağmurda, karda yolda kalacakları korkusu geçmezdi akıllarından. Evleri su basar mı kaygısıyla tetikte olan var mıydı sahi? Korkularını daha önemli olaylara saklardılar herhalde. Savaş çıkar mı, aç kalır mıyız gibi...
Sayfa 34Kitabı okudu
Bugün bez torbamı yanıma aldım, küçük bir alışveriş için çarşıya çıktım.
Manav, aldığım sebzeyi naylon poşete koymak isteyince, "Gerek yok, israf etmeyelim, benim kendi torbam var, ona koyarım," dedim. "Abi bu poşetten ücret alınmıyor," deyince; "Mevzu ücreti değil, biz bu poşetleri ne kadar az kullanırsak o kadar israf
Sahi neydi aşk?
Aşk, aşk deyip durdukları neydi? Yalnızca karşı cinse duyulan duygu muydu aşk? Yoksa öleceğini bile bile yaşamak mı? Sahi neydi aşk ölmek mi yaşamak mı? Belki yeniden doğmaktır belki de gömülmeden ölmek. Kiminin katili sevdiği olmuştur kiminin yeniden doğuşu... O benim katilimdi hemde hiç bilmeden, gelmeden, gitmeden... O öyle bir anlamı olduğunu bile bilmeden yaptı bunu. Hiç gelmeden benden aldıklarını, verdiklerini bilmedi bilmeyecek de... Sahi neydi aşk? Vazgeçmen gerektiğini bilsen de kalbini ikna edememek mi? Vazgeçtim sanıp bir gülüşe yenilmek mi? Yoksa gerçekten vazgeçip ölmek mi? Ölmekti, ölmek için yaşamak, dirilmek için ölmek gerekse aşk yaşayıp ölmekti. Ruhunun eşinde dirilmekti yaşama, aşka... Sımsıkı sarılışlarda el ele bir yola baş koymaya... Sahi neydi aşk arayıp da bulamadığın mı? Bulup da kavuşamadığın mı? Kavuşup da güvenemediğin mi? Yara mıydı bu his merhem mi? Belki de her ikisi... Peki ya kalır mıydı izi yoksa silinir miydi sonsuzluğa? Hatırlanır mıydı daima, unutulur muydu hafızanın derinliklerinde? Anılsa da acı gülümseyişlerle Nazım Hikmet'in de dediği gibi bencede şimdi sende herkes gibisin.
RUKİYE NUR ÜNAL
Sahi, kader mirası kalır mıydı insan soyuna? Eşyanın ruhu hatırlar mıydı tüm yaşananları?
Sayfa 46 - Masa DergisiKitabı okudu
