“Cehennemdeki bir kartopu kadar bile şansınız yok”
Sayfa 57 - Martı YayınlarıKitabı okudu
Yüzümü ve anılarımı çıkaracak kadar güneşi yoktu
yazların. Ağır ve nazlı, ben sizi develer tellal değilken de
sevdiydim.
Var ettinizdi beni
hem de yok ettinizdi, bense bir çocuğun rüyasındaki
kartopu kadar gerçek olmak mı istedim.
Şimdi durdurun beni, indirin beni tesellimden
ey ruhum sen yola çık,
ben aklımı eski bahçeye gömeceğim.
Bu yaylım ateşlerinde yıkanıp
sana döneceğim.
Sayfa 137
Kibritçi Kız
Bir yılbaşı gecesiydi. Dondurucu, kavurucu bir soğuk vardı.
Yoldan geçenler paltolarının yakasını kaldırmışlar, atkılarına bürünmüşler,
hızlı hızlı yürüyorlardı. Kimi evine geç kalmış, acele ediyor, kimi bir
eğlence yerine gidiyordu.
Çocuklar koşuyorlar, birbirlerine kartopu atıyorlardı.
Gecenin zevkini en çok onlar çıkarıyorlardı.
Sayfa 101 - Hans Christian Andersen - Kibritçi KızKitabı okudu
Herkes birbirinden nefret ediyordu.
Kimi daha çok ya da daha az parası olduğu için, kimi siyaseten, kimi futboldan, kimi yol vermedi, kimi onun yerine park etti, kimi yan baktı, kimi kartopu attı diye kin doluyordu ötekine.
"Kaderin cilvesine bakın! Aynı dönemde, sabahtan akşama kadar Madga'nın gözyaşları içindeki yüzünü gözleyen Jaromil de hüznün güzelliğini iyi biliyor ve onun içine gömülüp gidiyordu. Ressamın verdiği kitabı yeniden karıştırıyor, Eluard'ı tekrar tekrar okuyor ve kendini bazı dizelerin büyüsüne kaptırıyordu: Bedeninin dinginliği göz renginde küçük bir kartopu taşıyordu; ya da: Uzakta gözünün yıkadığı deniz; ve: Günaydın hüzün, sevdiğim gözlerde kazılısın sen. Eluard, Magda'nın dingin bedeninin ve gözyaşı denizinde yıkanmış gözlerinin şairi oldu; kadının tüm yaşamı bir dizenin büyüsünde ifade ediliyormuş gibi geliyordu Jaromil'e: Hüzün güzel yüz. Evet, bu Madga'ydı: hüzün güzel yüz."
