Atalarımız
Atalarımız
İkiye Bölünen Vikont / Ağaca Tüneyen Baron / Varolmayan Şövalye
OKUYACAKLARIMA EKLE
8.6
33 Kişi
102
Okunma
34
Beğeni
1.245
Gösterim
435 sayfa ·
Tahmini okuma süresi: 12 sa. 19 dk.
Adı
Atalarımız (İkiye Bölünen Vikont / Ağaca Tüneyen Baron / Varolmayan Şövalye)
Basım
Türkçe · Türkiye · Yapı Kredi Yayınları · Mart 2020 · Karton kapak · 9789750813924
Orijinal adı
I Nostri Antenati
Italo Calvino’nun 50’li ve 60’lı yıllarda yazdığı ikiye Bölünen Vikont, Ağaca Tüneyen Baron ve Varolmayan Şövalye adlı romanlarını, hayattayken Atalarımız başlığı altında toplamasının nedeni, yazarın kendi deyişiyle “çağdaş insanın atalarının soyağacını çıkarmak”tır. Çevremizdeki her insanın, kendimizin dahi yüzünde onların izleri saklıdır çünkü... Ağaca Tüneyen Baron’un ilk kez özgün dilinden yapılan çevirisinin yer aldığı Atalarımız’da Medardo’nun, Cosimo’nun ve Agilulfo’nun kişiliğinde savaşlardan, yıkımlardan, değişen değerlerin çağından geçen insanların kişiliğinde billurlaşan, aslında insanlık tarihinin kaybetme ve kazanma hikâyeleridir...
3 mağazanın 3 ürününün ortalama fiyatı: ₺26
Puan ve İncelemeler
8.6
10 üzerinden
33 Puan · 7 İnceleme
435 syf.
·
7 günde
·
6/10 puan
BELKİ DE ALIŞMAK LAZIM.
Her üç hikayede de gerçeküstü, gerçekle harmanlanmış. Alışılmadık bir tarz. Olaylar çok hızlı akıyor ve güzeli siz de bu akışa kapılıyorsunuz. Ağaca Tüneyen Baron gerçekten güzeldi. İkiye Bölünen Vikont ise İtalo Calvino’yu keşfetmek için fırsat ama Varolmayan Şövalye…herhalde kurgudan dolayı bir türlü akmayan, siziiçine almakta zorlanan bir öykü.
Bu kitap, bir resim olsaydı, size Picasso eserlerini çağrıştırırdı. Son tahlilde hepsi zevk meselesi. Ben hala Picasso’nun fikirlerini ve cesaretini eserlerinden daha etkileyici bulanlardanım.
İtalo Calvino için bir şeyler demek için en az bir kitabını daha okumalıyım. Tarz etkileyici ama…işte o “ama” her şeyi arada bırakıyor. Kesinlikle kötü değil, sadece alışılmadık.
OKUYACAKLARIMA EKLE
436 syf.
·
11 günde
·
Beğendi
·
Puan vermedi
italo calvino’nun, ikiye bölünen vikont, ağaca tüneyen baron ve varolmayan şövalye isimli öykülerini atalarımız adı altında topladığı kitaptır. kitaba atalarımız ismini vermesinin nedeni kendi deyimi ile “çağdaş insanın atalarının soyağacını çıkarmak” içindir. calvino bu üç öyküyü 1950-1960 arasındaki 10 yıllık süreçte kaleme almıştır.
ikiye bölünen vikont öyküsünde medardo’nun her şeyi ikiye bölmesinin sebebi şu eşsiz kelimelerle anlatılmıştır:
“bütün olan her şey böyle ortadan bölünebilecek olsa,” dedi, kayalara dizdiği, çırpınan yarım ahtapotları okşayan dayım, “herkes körelmiş, cahil bütünlüğünden sıyrılırdı. bütünken, her şey doğal, bulanık, hava gibi saçmaydı benim için; her şeyi gördüğümü sanıyordum, oysa gördüğüm kabuktu sadece. sen de bir gün kendinin yarısı olursan, ki olmanı dilerim evladım, tam beyinlerin sıradan akıllarının ötesinde neler bulunduğunu anlarsın. kendinin, dünyanın yarısını yitirmiş olacaksın, ama kalan yarı, bin kez daha derin, daha değerli olacak. o zaman sen de, her şeyin kendin gibi bölünmesini, parçalanmasını isteyeceksin, çünkü güzellik de, bilgi de, adalet de ancak parçalara bölünmüş olanda vardır.”
ağaca tüneyen baron öyküsünde şu kısacık cümle ise bir çok soru işaretine cevap verir nitelikte:
“neye inanacağını bilmese de, sonuna dek kesinlikle inanmaya çalışarak iman etmeye adanmış ömrünün sonunda, ölmeden önce neye inandığını hala anlayabilmiş değildi.”
varolmayan şövalye öyküsündeki şu cümle adeta hayatın kısa bir özeti:
öykü yazma sanatı, yaşamdan anlayabildiğimiz hiçten, geri kalan bütün şeyleri çıkarmayı bilme sanatıdır; ama sayfa sona erdi mi yaşam yeniden başlar ve bir bakarız ki, bildiğimiz şey gerçekten koca bir hiçmiş.
OKUYACAKLARIMA EKLE
436 syf.
·
7 günde
·
Beğendi
·
8/10 puan
Bu kadar ilginç zekice yazılmış olan 3 hikayeyi de severek okudum. Oldukça absurd ama bir o kadarda güldüren harika bir kurguyla yazılmış. Açıkcası bu kadar iyi olacağını düşünmemiştim.Daha sonra kitapla ilgili düşüncelerimi daha detaylı yazacağım
OKUYACAKLARIMA EKLE
436 syf.
·
Puan vermedi
Büyülü Gerçekçilik sever miyim? Evet. Peki gerçeğin büyüden biraz daha önde olmasını ister miyim ? Evet. Bu sorunun cevabına Latin Amerika-İtalya hattında bir müddet dolaştıktan sonra ulaşmış olduğumu düşünsem de garip bir şekilde okuma rotam beni Marquez, Borges, Cortazar ve Buzzati'yi okuduktan çok çok sonra cevaba en yakın olan yazara, Calvino'ya ulaştırdı.
Calvinoyu meşhur Atalarımız kitabı ile tanıdım. Sonrasında İtalyanın taşrası denilebilecek Abruzzo eyaletinde Adriyatik denizi kıyısında Palomar ile tanıştım.Gittiğim her ülkede -fazla değiller- meydanların, köprülerin ve caddelerin silüetlerinde Görünmez Kentler'in izlerini sürdüm. Şüphesiz bunların üçü de Calvino'nun büyük bir yazar olarak anılmasına yetecek güçlü/sıradışı/büyüleyici metinlerdir ancak yazdıklarıyla ortaya çıkan külliyat Calvino'yu büyük okuma yolculuğum sırasında bir mihenk taşı haline getirmiştir. Okuduğum bir edebi metne değerlendirirken Calvinonun eserleriyle mihenge vuruyorum. Bir sıfır noktası, referans değeri benim için.Bir kış gecesi eğer bir yolcu olur da görünmez kentlere kadar ulaşırsa burayı bir zirve kabul ederek başka yollara,büyük dağlara, sırlı kentlere giden yolları aramaktan vazgeçebilir.Bu sebeple Calvino evrenine soğuk savaş döneminde yazdığı bu meşgur öyküleriyle dahil olmaktan ziyadesiyle memnunum.
OKUYACAKLARIMA EKLE
436 syf.
·
12 günde
·
Beğendi
·
9/10 puan
Italo Calvino, Atalarımız üçlemesinin ilk kitabı İkiye Bölünen Vikont’u bir söyleşisinde dile getirdiği gibi, 1952 yılında oyun olsun diye yazmaya başlamıştır:
“İkiye Bölünen Vikont’u yazmaya başladığımda, öncelikle eğlenceli bir hikâye yazmak istiyordum, hem kendim eğleneyim diye hem de mümkünse başkaları eğlensin diye: Aklımda ortadan ikiye biçilmiş bir ad
am imgesi vardı; bu ikiye biçilmiş adam konusunun, insanın bölünmüşlüğünün anlamlı bir konu olacağını, çağdaş bir anlamı olacağını düşündüm: Hepimiz bir biçimde kendimizi tamamlanmamış hissediyoruz, hepimiz bir yanımızla kendimizi gerçekleştiriyoruz, öteki yanımızla değil.”
Savaştan dönen ve savaş sırasında bedeni ikiye bölünen Vikont Medardo’nun tuhaf hikâyesi yeğeninin ağzından anlatılıyor. Vikontun bedeninin bir yarısında “iyi”, diğer yarısında “kötü” kişiliğin uç noktaları yaşamaktadır ve bunların tekrar bir araya gelmesi olanaksız görünmektedir.
Boylesine zor bir konuyu bu kadar keyifli anlatabilen nadir yazarlar sevgili Calvino. Keyifli okumalar ..
OKUYACAKLARIMA EKLE
436 syf.
·
1 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Italo Calvino’nun 50’li ve 60’lı yıllarda yazdığı ikiye Bölünen Vikont, Ağaca Tüneyen Baron ve Varolmayan Şövalye adlı romanlarını, hayattayken Atalarımız başlığı altında toplamasının nedeni, yazarın kendi deyişiyle “çağdaş insanın atalarının soyağacını çıkarmak”tır. Çevremizdeki her insanın, kendimizin dahi yüzünde onların izleri saklıdır çünkü... Ağaca Tüneyen Baron’un ilk kez özgün dilinden yapılan çevirisinin yer aldığı Atalarımız’da Medardo’nun, Cosimo’nun ve Agilulfo’nun kişiliğinde savaşlardan, yıkımlardan, değişen değerlerin çağından geçen insanların kişiliğinde billurlaşan, aslında insanlık tarihinin kaybetme ve kazanma hikâyeleridir...
OKUYACAKLARIMA EKLE
436 syf.
·
103 günde
·
9/10 puan
Varolmayan İyi-Kötü Özgürlük
İtalyan asıllı İtalo Calvino’ya her temasımda bir yorgunluk hissederim. Kitabın herhangi bir yerinde geliveren bu bitkinlik hali birkaç yazar için de geçerli bir durum. Yazım şekli, etrafında gördüklerini açıklama biçimi ve konuyu işleyişi standartların dışında. Modern dünyanın kurmacalarını üreten bu kalemi seviyorum. Fakat yazdığı çok akıcı bir metin bile olsa okuma kamaşması olarak tarif edebileceğim bir şeye tutuluyorum. Bunun kaynağını tarif edemiyorum. Fakat okuduğum her eserinde bir müddet Calvino okumayacağım dedikten hemen sonra kitap biter bitmez yeni bir arayışa düşüyorum.
Atalarımız günümüzden geçmişe uzanan üç masaldan oluşuyor. İkiye Bölünen Vikont’u Doğan Kardeş serisindeki resimli basımdan okuma şansını yakaladım. Bu üçlemeyi okuma sebebim de Calvino’nun olağanüstüyle gerçeği harmanlayarak kaleme aldıklarına duyduğum meraktı. Masallara karşı tarifsiz bir zaafım var. Yazar bu üç öyküyü soğuk savaş döneminde kaleme alıyor. Kurmaca topraklarda yürütülen mücadeleler oluşturarak bize savaş manzaraları sunuyor bir nebze. Yazarın kitap sonundaki açıklamalarıyla aslında neyi amaçladığını gördüğünüzde her şey daha da yerleşiyor zihninize.
İkiye Bölünen Vikont ile yola düşelim. Bir savaş esnasında ikiye bölünen Vikont Medardo ülkesine geri döndüğünde karanlık bir kimliğe bürünmüştür. Yaptığı her hareketin arkasında bir hinlik vardır. Küçük hainliklerle düştüğü bu yol giderek büyük cezalara dönüşür. Ardından Vikont’un diğer yarısıyla tanışırız. Onun aksi bir ruha sahip olan bu karakterimizse yaptıklarını düzeltmeye çalışır. İyi ve kötü arasındaki dengeler şaştıkça dozun önemini yine yeniden görürüz. Yazar bu öyküsünü küçük bir çocuğun gözünden aktarır okura. Masalın içerisinde beni en çok süt ninenin cüzzamlılara karışması kısmı etkiledi. Aşırıya kaçan her eylemin sonuçlarına dair birçok nükte mevcuttu.
Ağaca Tüneyen Baron az evvel bahsettiğim kamaşmaya tekabül ediyor. O kadar uzun bir süre saplandım ki bu masalda, ilerleyememe hali beni yordu. Baron Cosimo’nun ailesine kızıp kendisine ağaçlarda sürdürdüğü bir yaşama sürüklemesi hayli enteresan bir fikir. Yazarın Baron için çizdiği karakter, gelişime açık bir bireydi. Toplumdan kopmak ister gibi bir eylemle ağaçlara tünemesine rağmen birleşme gerektirecek durumlarda toparlayıcı bir güce sahip olması gibi şaşırtıcı özelliklere de sahip olan Baron’un çocukluğundan ölümüne varıyoruz. Kitaptaki en uzun masal bu, beni duraksatan kısımsa çocukluk evresinde Ombrosa’yı ve yeni yaşamını keşfetme süreciydi.
Cosimo o kadar farklı kimliklere bürünüyordu ki okurken renkten renge giren bir kurguya dönüşüyordu metin. Her yapılanmanın arkasında yeni bir fikirle ve benliğiyle Cosimo’yu bulmak zevkliydi. Yazar karakterin her yaştaki gelişimini okura sundukça onu daha fazla sahiplenmemizle sonuçlanıyordu masal. Viola’ya aşkın ispatı üzerine düştükleri savaş enteresandı. Viola kitaptaki kadın karakterlerin her biri gibi güçlü ve bağımsızdı. Her metnin arkasında bir felsefi sorgulama hali varken Cosimo burada yaklaşık iki yüz otuz sayfa boyunca kendisi bir filozof olarak beliriyordu. Derinlikli çalışmaları, ağaçların tepesinde baskıya hazırladığı metinler, savaşlardaki tutumu, dünyayı yakinen takip edişi gibi birçok nüans da barınıyordu.
Girift aile yapıları, av sevdası, ağaçlardaki hükümranlığı gibi kurmacanın üst noktalarında gezinen çok fazla detay mevcut. Uçarı Baron’un ölümü de yere adım atmaksızın oldu. Nitekim toprağa da karışmadı. Avcılık sevdasına düşkün olsa da doğayı korumak için epey çabalayan bir yaşamla ölümü taçlandırdı. Mezar kitabesine “Cosimo Pıovasco di Rondo – Ağaçların üstünde yaşadı – Toprağı hep sevdi – Gökyüzüne yükseldi” yazıldı. Bu kısmı bütün ağaç dallarını kendi arazisi gibi gören Baron’dan atıflarla tamamlayabiliriz.
“İnsan var gücüyle kendi olmaya çalışmazsa, aşk da olmaz.”
“Kadın, Çocuk, İnsan Hakları”
“Kuşlar Balıklar ve Böcekler dahil olmak üzere Evcil ve Vahşi Hayvan Hakları”
Varolmayan Şövalye benim en sevdiğim öyküydü. Bir savaşın içinde irade gücüyle kendisini var kılan Agilulfo kuralları harfiyen uygulayan, yorulmak bilmeyen bedensiz karakterimiz kendileri. Etrafında çizilen diğer karakterlerle kendi varlığını benimsememizi sağlayan bir tarafı vardı. Kimselerin sevmediği tüm efsanelerin ihtişamını dürüstlüğüyle siliveren bu şövalyenin geçmişinden bugününe bir zorunlu ziyaretiyle taçlanıyor masal. Anlatıcımız bir rahibe. Ki onun da sürprizini bozmak istemem. Her şeyin birbiriyle uç noktalarda bağlantılı olduğu bu öyküde Gurdulu ve Agilulfo’nun ikilemini sevdim en çok. Onları tanımlayan bir cümleyle ayrılıyorum Calvino’dan. Gördüğümüz ve düşündüğümüz her şeyi baştan yaratan muhteşem bir hayal gücüne sevgi ve minnetle.
“Bir yanda varolan, ama olduğunu bilmeyen bu beden, bir yanda varolduğunu bilen, ama varolmayan şövalyem. Birbirlerine pek yaraşıyorlar, inanın bana!”
OKUYACAKLARIMA EKLE