Her insan bazen bu soruyu kendine sormaktan çekinmez; Ben ne yapıyorum?
Bazı insanlar kendi hatalarını göremeyecek kadar kördür. Kendine layık olanı seçmek kolay değildir çünkü. Kör olmak hataları farkedememekten ibaret değildir, yakınındakini görememekte bir nevi körlüktür. Aile bir evlada sevgiyi daima veren ya da vermeye çalışan bir topluluktur ama her insan birinin hayatında özel olmak ister, Bukre gibi... Sevgiyi hep yanlış insanda, teselliyi hep yanlış kollarda aramıştır. Tabi yanlışlar her insanın hayata dair aldığı bir tecrübedir. Doğruyu bulan sevgiyi bulandır, sevgiyi bulan teselliyi bulan koldadır. Bukre bunu geç farketti ama sonunu yazmak onun için her zaman bir cesaret istedi. Öyle ya sonu yazmak doğruyu bulana aittir, noktayı koymak okuyana..
Kahraman Tazeoğlu'nun okuduğum ilk romanı. Belki de iyi, kötü bir bütün olarak anlattığı için bir şeyleri hoşuma gitmişti. Çok fazla belirsizlik var kitapta. Bir bakıyorsun, bir olay olmuş sonra arada 20 sayfa şiirsel sözler, bambaşka bir yere geçmişiz. Sürükleyici değildi, bazı güzel ayrıntıları vardı evet ama kitabın genelini beğenmedim, ama yarıda kalmadı çünkü yarıda bırakmanın yazara haksızlık olduğunu düşünürüm.
Genel olarak şahane bir kitaptı diyemem, hele klasik okumuş biri için zaman kaybı kategorisinde bile olabilir. Zevk meselesi, kitabın da az çok bir popülerliği var, bundan meraklandıysanız bir göz atabilirsiniz.
