Güngör Dilmen de diğerleri de beyni canlı canlı yenen maymun üzerinden batı eleştirisi yaparken yedikleri kuzuları birilerinin onlar yesin diye öldürdüğünü düşünmemişler büyük olasılıkla. Maymunu canlı yemek batı kültürünün emperyalizmini vb anlatıyor da bütün bu ineklerin, kuzuların ve daha nice hayvanın öldürülerek yenmesine dair konuşan ve doğu veya batı uygarlığı fark etmeyen bir adet, gelenek, inanç, yaşam biçimi karşısında kalemler fazla ses edemiyor. Çünkü emperyalizmin belki de bizim kültürümüze ters olanına karşı çıkabiliyor ve bizim de parçası olduğumuz zulümleri, istismarları, sömürüleri adet, gelenek, beslenme biçimi vb şekillerde meşrulaştırıyoruz.
Ancak hayvan hakları konusunda internetin de etkisiyle daha da çok artan bilgilerimiz bizleri ister istemez bu konuda da yeni bakış açılarını hem görmeye hem de onları kaale almaya çağırıyor. Güngör Dilmen'in etkileyici oyunu hayvan sömürüsünü kullanarak insan sömürüsüne işaret ediyor, onu görmeye çağırıyor bizi, ama ve elbette, biz gözlerimizi maymuna, ve bedeni ve duyguları, hayatı paramparça edilen, yok edilen bütün hayvanlara çevirebilir, wong'a duyduğumuz sempatiyi tabağımıza kadar devam ettirebiliriz. Canlı maymun ve cansız kuzu, inek, koyun lokantalarının olmaması için.
