Erika Ewald’ın Aşkı… Neredeyse her cümlesinde kendimi buldum diyebilirim. Altını çizmediğim sayılı yerler vardır. Beni an’dan koparıp götürdü. Diğer kitaplarındaki zor dil yok, ama duyguyu çok derinden hissettiriyor ve hisler arasındaki geçişleri çok güzel aksetmiş. Kısa olduğu için hızlı okunan bir hikaye, ama kendi hayatını düşünüp geriye dönenler, hissederek okuyanlar bir çırpıda okuyamaz. Yeri geldiğinde altını çizdiğim cümlelere takılıp daldım gittim dakikalarca, yeri geldi onun hissettiklerini hissetmeye, gördüklerini görmeye çalıştım. Erika’nın duygularını, düşüncelerini, acılarını, huzurunu, huzursuzluğunu o kadar güzel anlatmış ki, bu duyguları yaşayanlar hem Erika’nın acılarını hem de kendi yaşadığı acıları hissediyor. Herkesin hayatında yaşadığı hüsran vardır, dönüm noktası, bunun sonunda büyük acılar çekip kendini bulma zamanı.. işte bu hikaye de böyle. Sonunun kötü biteceğinden korkarak okudum. Kimine göre kötü bitmiş de olabilir.. Ama (ilişkide) bitişler gerçekten bitiş midir? Hayatımızı bitişlere göre mi yaşıyoruz, yoksa bitişlerden güçlenerek, yenileniyor, kendimizi buluyor muyuz? Bence yenileniyoruz, acılardan beslenerek daha güçlü kalkıyoruz altından. Kimine göre bu teselli gelir, inanan için bir hayattır. Hiçbir vazgeçiş bitiş değildir. Neyse ki Erika için de bitiş olmadı. Evet içinde bir boşluk oldu, arada da aklına gelecek elbet, ama hayat buna rağmen devam etmiyor mu?
