Balzac kitaplarına hep önyargılı olmuştum, Görsel yayınlarının dünya klasikleri arasında elimin gitmediği kitaplardan biriydi Goriot Baba. Kitap bitince üzüldüm, ben de sana haksızlık yapmışım, tüm dünyanın yaptığı gibi. Kitap bitince tek düşündüğüm şey; bu hayattan kim bilir ne kadar Goriot Baba'lar geçtiğiydi. Değeri bilinmeyen, emekleri boşa giden. Bir baba daha ne yapabilir ki sorusunun cevabı gibi bir kitap.
Burdan sonrası biraz spoiler içerecek ama yazmazsam da olmaz.
Ölüm döşeğindeki sahneyi babam ve oğlumun "ona bir oda ver baba" sahnesi gibi canlandırdım hayalimde. Hayatını kızlarına adamış, varını yoğunu ayaklarına sermiş, ölmesine kısa süre kala kuru ekmeğe dahi razı gelerek kızının baloya şatafatlı bir kıyafetle gitmesini sağlamış bir babanın; ölüm döşeğinde kızlarını görmek için verdiği çaba, o son yakarışlar...
Baba dediğin zengin olmalıydı demesi. Bir yandan son nefesinde kendisini görmeye gelmeyen kızlarına gönül koyup lanet ederken, bir yandan onları bu hale getiren, şımartan bendim demesi.
Ve Eugene, kitabın bir diğer güzel adamı. İnsanlığın öldüğü pansiyonda, iki çift güzel laf karşılığında Goriot Baba'ya elinden gelenden fazlasını yapan adam. Köhneleşmişliğin ortasında ayakta kalmaya çalışan insanlık. Umarım devamında Paris seni bozmamıştır.
