Küf kokan bir yazı bu!
Kendime bırakılsam yazmayı istemediğim, ne var ki sırf bırakılmadığım için, kendi kendimle baş başa kalmak adına yazmak zorunda olduğum bir yazı.
Aptallar cennetinde mutlu olmayı beceremediğim için mi kınanacağım?
Benden uzak olsun böylesi bir mutluluk!
Asırlık hüznüme karşılık teklif edilen sözümona bir couplelik yaşam sevincini şiddetle reddediyorum. (Sx)
Nuh gemisine almadı beni. Tektim çünkü.
Çokluğu tehdit eden teklikti tekliğim, tekilliğim. Nuh'unkine inat (syf 3)
Öyle bir tufan ki, Nuh sadece kendinden olanı alıyor gemiye. Kendine inananı, kendi gibi düşüneni.
Oysa ben hem tek'im hem aykırı... Tufan'da çırpınıyorum çaresiz. Ve çırpınan tekliğim, çokluğu tehdit eden bir sekerat gibiydi. Öluyordum ama ölümüm bile korkutuyordu gemidekileri..
Elenmistim oysa, elenisimle beraber sırlara gömülmüştüm. Sahilsizdim..
Ancak, hem Nuh'un hem gemidekilerin unuttukları bir gerçek vardı: Nuh'un Rabb'i benim de Rabbimdi.
Belki de çırpınayım diye, kendisini anayım; yüce oluşunu yaşayayim diye salmıştı beni o sulara. Ve bunu idrak etmek için yaşamak lazımdı.
"Bir türlü göremedi dünya, ben bir hakikat idim"oysa.
Dücane Cundioglu'nun denemelerinden oluşan, insanı, insan hakkında düşünmeye sevk eden ancak sorduğu sorulara tam olarak cevap vermeyen, "kendini sorgula!" dedirten okunası bir eser..
Keyifli okumalar
