Cennet, İlahi Komedya'nın son kitabı ve bu kitabı bitiriyor olmaktan çok memnunum, özellikle de bitirmesi en kolay kitap olmadığı için. Benim okuduğum versiyon kesinlikle işi kolaylaştırıyor çünkü orijinal şiir formuna yakın, çok aydınlatıcı notlar ve inanılmaz çizimler içeriyor.
Cennet benzersiz sorunlarla karşı karşıya. İlk iki bölüme kıyasla daha az aksiyonun yerini, çoğunlukla teolojik ve neredeyse aynı derecede politik olan daha fazla söylem alır. Dante küreler arasında geçiş yapmak için elinden geleni yapar, ancak Cennet'in mantığı bu süreci neredeyse pürüzsüz hale getirir. Çatışma cennette yeryüzünde olduğu denli yaygın değildir ve cennetin çevresi ve insanları uhrevidir. Erich Auerbach, hikaye anlatma teknikleri (Mimesis) çalışması için Dante örneğini Cennet'ten değil, Cehennem'den (Canto X) seçmiştir. Araf'ı Cehennem'den daha az kişi okumuştur, hatta Cennet'in okuyanların sayısı daha da azdır.
Dante İlahi Komedya'da sürekli olarak papanın davranışlarını sorgular ve Latince (elitler tarafından kullanılır) yerine İtalyanca yazarak bu eseri kitlelere ulaştırır ki bunu çok takdir ediyorum. Yaşadığı dönemin toplumuyla yaşadığı mücadeleleri dile getirerek bize o dönemin toplumu hakkında fikir veriyor.
Okuduklarımdan çoğu insan gibi ben de en az Cennet'ten keyif aldım. Bunun nedeni, diğer iki kitapta söylenenleri şimdiki hayatımızla daha çok ilişkilendirebilmemdi. Bu kitapta da ağırlıklı olarak söylemler vardı, birçok karakter kendi geçmişlerinden bahsediyordu vs.
Kıbrıs referanslarıda beni ayrıca mutlu etmiştir :))
