İlk defa okurken hayran olduğum bir kitap hakkında uzun uzun yazmayacağım, kocaman cümleler kurmayacağım sanırım.
Kitap bitti ve ben günlerce sırf onu düşünmemek için son sayfalarımın alıntılarını toplamadım, değerlendirme yapmadım .
Ama düşünmeden de edemedim . En telaşlı anlarda, en büyük karmaşaları yaşadığım zamanlarda bile aklıma düşüyor zaman zaman. O anlarda içim ürperiyor. Gözlerimin dolmasına mani olamıyorum ….
Nedenini çözemiyorum ama kızgınım Martin Eden’e…
Bir kitap okudum ve dünyası beni sarmaladı… .
Yatağın yanından çalışma masasına geçerken dolaba ayağını vurmadan geçemeyecek kadar küçük bir odada bir insanın koca evrene yolculuğuna şahit oldum .
Kendine inancına, azmine, aşkına, tutkusuna, pes etmeyişine, gücüne, güçsüzlüğüne, aç kalışlarına, dalga geçişlerine konuk oldum.
Ve sonunda uçsuz sessizliğine, sonsuz yalnızlığına ….
Kitapta çok sevdiğim bir alıntı vardı "Artık onlardan çok uzaktaydı. Binlerce açık kitap sayfası, aralarında derin bir uçurum gibi duruyordu" diyordu …
Martin Eden önce kitapların dostluğuna sonra da o dostlukla gelen yalnızlığa mahkum olan adam …
Üzgünüm …
