Jane Austen'ı, alttan alttan yaptığı eleştirileri, esprili ve iğneleyici dilini severim ben. Soluksuz bir okuma yaşatmaz ama seni sakinleştirir, keyiflendirir.
Northanger Manastırı da tam öyle bir kitap. Baş kahramanda olması "gereken" mükemmelliyete sahip olmayan bir kızımız ve onun genç kız masumiyetini, gereksiz zerafetini okurken Austen'ın eleştirdiği klişeleşmiş baş kahraman kalıplarının dışında bir karakterle tanışmaktan zevk alıyorsunuz.
Akıcı, olayları dallandırıp budaklandırmadan, tam kıvamında bir talihsizler silsilesi var romanda. Basit yanlış anlaşılmalar basitçe çözülüyor. En sevdiğim yanı da bu oldu sanırım.
Kurgunun içeriğine dair bir şey söyleyemiyorum ama güzel bir keyif romanı olduğunu söyleyebilirim
