Bir göz atayım diye başladım bir de baktım ki bitmiş... Akıcı, sürükleyici, duru bir dille yazılan, çabuk okunduğu gibi de çabuk kavranan bir kitap. Okurken Stefan Zweig’ın meşhur Satranç kitabı aklıma geldi ama tabi ki tek ortak yönü ana karakterlerin satranç oynamasıydı. Kişinin kendisiyle verdiği kişilik savaşını anlattığını düşündürdü bana. Bir de insanlardan ne kadar kaçmak istesek de toplu yaşamak zorunda olduğumuzu, öyle ya da böyle birbirimize ihtiyacımız olduğunu derinden hissettirdi. Olayları anlatan kişinin birlikte bir süre hem de hayli bir süre zaman geçirdiği ve muhatap olduğu halde Don Sandalio’nun hakkında hiçbir şey öğrenmek istememesi bana çok manidar geldi. Yazar Türk olsaydı; “dedikoduyu bırak, işine bak” mesajı veriyor , derdim ama yazar Türk değil o yüzden diyemiyorum.
