“Dünyada ölüm diye bir gerçek varken, sevdiğiniz kişinin hala nefes aldığına dua edin, şükredin.
Ne bileyim, bi silkelenin.
Kıymet bilin,
Sevin.
Severken incitmeyin.
Kibir yapıp gitmesine izin vermeyin. Gün gelir öyle kayıp gider ki o eller avuçlarınızdan, feleğiniz şaşar, dünyanız durur.
Derler ki hayat devam ediyor. Ama öyle kolay olmaz. Önce gülüşünüz kaybolur, sonra neşeniz. Siz siz olun şu boş hayatta hiçbir şey için karalar bağlamayın.
Özlemekten ciğeriniz solmadan soluğu yanında alın, sarılın…
Teni hala sıcakken sarılın…” 🍂🌔
Anneler, annelerimiz. Yaşarlarken kıymet bilin.
Giyotine giderken bile atkımı unuttum diye azarlayabilirdi annem beni..
Türkiye · Yapı Kredi Yayınları · Şubat 2022 (İlk yayınlanma: 1932) ·Kitabı okudu
Yaşarken kıymet bilin öldükten sonra kime ne faydası var...
Bir insanın -herhangi bir insanın- ne kadar değerli olduğu da artık o aramızdan göçüp gittikten sonra anlaşılıyordu. Nicelerinin, böyle birinden bahsederken: "Onun kıymetini bilmemişiz" diye hayıflandığını az mı işitmişizdir?
Sayfa 116 - SARKAÇKitabı okudu
Derlerki...
Hayat devam ediyor ama öyle kolay olmuyor. Önce gülüşleriniz kayboluyor , sonra neşeniz. Dünyada ölüm diye bir şey varken sevdiğiniz insanların nefes aldığına şükredin.
Dua edin , ne bilim kiymet bilin , sevin severken incitmeyin. Gün gelir öyle bir kayip giderki o eller avuçlarinizdan. Feleginiz şaşar dünyanız durur..!
Bir kaç dakikanızı almak isterim.
Bir kaç gün önceydi. Yaşlı bir amcam var, Vedat amcam; yanına gittiğim. Bana Türk sanat müziğini sevdiren, beraber ud çalıp şarkı söylediğim. Hayatımın her anlamında bana destek olan, nasihat veren biri. Yanına bir oturun, neler görmüş geçirmiş ama hala iyi kalabilmiş. Gönlünde o kadar güzel çiçekler yetiştirmiş. Onunla konuşurken durgunlaşıyorum; kabullenmediğim kızdığım ne varsa her şeye kenara bırakıyorum, yine yanına gittim. Geçenlerde bir süre sohbet ettik. Sonra haliyle telefonu çok iyi kullanamadığı için bana kullanmadığı numaralar olduğunu ve silmemi rica etti. Altıya yakın numara sildik, bir ara durup “Vedat amca bunlar kim, neden siliyorsunuz,” dedim. Çok yakın arkadaşlarıymış, kimi musiki cemiyetinden kimi hacca beraber gittiği, hepsi vefat etmiş. Bunu söylerken gözlüklerinin altından dökülen yaşlara şahit oldum, o an tuttum kendimi. İçimde bir deniz çoştu, öyle bir burkuldu ki içim. Daha çok üzülmesin diye sustum ve sustum...
Yanından çıktıktan sonra bir bankta ne kadar ağladığımı bilmiyorum, niye kıymet bilmiyoruz? Dünya telaşları çok mu önemli, niye vefalı değiliz? Zaman akıp giderken bir zamanlar aynı masada yemek yeyip içtiğimiz, aynı şeylere sevinip bir birimizin yaralarını sardığımız insanları unutuyoruz. Vefalı olmak çok mu zor? Unutmayın ölüm her şeyi siler, ölüm ağırdır, ölüm soğuktur üşütür sizi. Kıymet bilin, hala gözleriniz açıkken kırdığınız ve kırıldığınız dostunuz ve sevdiğiniz kimse varsa, bir adım atın bırakın küçük dağlar yerinde dursun…
“Dünyada ölüm diye bir gerçek varken, sevdiğiniz kişinin hala nefes aldığına dua edin, akşam annenizin kapıyı açmasına şükredin.
Ne bileyim, bi silkelenin.
Kıymet bilin,
Sevin.
Severken incitmeyin."
İNSANLIĞIN DRAMI
Türkçe öğretmenim bize eski öğrencisinin başına gelen birşey anlattı. Bende bunu paylaşmak istiyorum;
"Sizden 6 sene gibi bir süre önce eski öğrencilerimden bir kız vardı. Bu kız o kadar hevesli ve hırslıydı ki elinden test kitabı olmadığı zaman hatırlamıyorum. Kendini sürekl motive ediyordu ders konusunda. Başarıcağını biliyordu ve başardı