Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
Hayal kırıklığı
Hiç umut ettiğim gibi gitmedi maalesef. Okuduğum yorum ve aldığım duyumlara göre duygusal, şirin ve acıklı bir romantik hikaye olması gerekiyordu ANCAK...
(Bence) Poppy ve Rune arasında gercekte hiç olamayacak kadar abartılı bir ilişki var. Sadece 8 yasindayken aşk ve öpücük gibi muhabbetlere girmelerini saymıyorum bile. O yaştaki iki çocuk için çok fazla olmuş .
Bir de Poppy'nin babaanesinin 'bin öpücük' kavanozu olayı gerçekten mantıksız geldi. 8 yaşındaki bir çocuğa aşkın vs. Anlatılması ve onu etkileyen öpücükleri kavanoza yazmasını istenmesi ne kadar doğru bilemiyorum. O yüzden kitap hiç gerçekçi gelmedi bana.
O dört puanı vermemin sebebi kitabın sonunda gözlerimin dolması (bayağı etkileyici bir sondu) ve her ne olursa olsun yazarın verdiği emek.
Yine de kitabı sevenlere saygım sonsuz ama ben tavsiye etmiyorum kesinlikle :)
İmkansızın Şarkısı
Sahilde Kafka'dan sonra Murakami'den okuduğum ikinci kitap İmkansızın Şarkısı. Aslında çevreden çok beğeni aldığını görüp öne aldığım bir kitaptı ve bu yüzden çok beğeneceğime dair bir beklentim de vardı diyebiliriz. Pdften okudum ve almadığıma pişman mıyım? Cevabım hayır belki ama Murakami'nin tarzını seviyorum. Kendini okutuyor ve hikayeden çok anlatım şekli beni çok içine çekiyor diyebilirim. Günlük hayatı detaylarıyla, gerçekçi bir şekilde anlatması beni çok etkiliyor ve kendimi hiçbir kitapta bulamadığım kadar huzurlu buluyorum. Belki de yarattığı karakterlerde kendimi bulduğum içindir bu; yalnız, kitap okumayı seven, ayrıntıları gören, ciddi...
Kitaba gelecek olursam, genel olarak cinsellik tahminimden de ağır basmış ama benim bundan daha çok dikkatimi çeken kitapta her karakterin birbirleriyle yakınlaşmakta hiç çekinmemesi oldu. Sadece bedensel olarak değil, dil olarak da. Belki kültür farklılığından da kaynaklı olabilir ama ben kitapta her karakterin çekinmeden açıksözlü bir şekilde her şeyi ifade etmesini biraz mantıksız yer yer gerçek dışı buldum. Kafamdaki aşk tanımına hiç uymayan şeyler oldu bu yüzden bir aşk romanı olarak aklımda kalmayacak. Farklı bir yönden yorumlarsam da, yazar her şeyi tüm çıplaklığıyla, sohbet edercesine aktarmış. Belki de gerçek hayatta her şey farklı ilerliyordur. Kitaptan bir cümleyle "Kusurlu dünyanın kusurlu insanları değil miyiz?"
Bu benim Wulf Dorn'dan okuduğum ilk kitaptı ama kesinlikle son kitap olmayacak. Öncelikle kitabın dili güzeldi. Ne çok zorlayan ne de çok basit bir dili vardı. Gayet orta düzey herkesin okuyabileceği bir üsluptu. Ayrıca kitap çok da akıcı yı. Öyle ki kitabı okumak toplamda -yemek molası veya ders molası gibi molalarla birlikte- 7 8 saat falan sürdü. Çünkü kitabı resmen elimden bırakamadım. Zaten kitap da çok kalın değildi.
Kitaptaki tek sorun bence Doro'nun insanlara çok çabuk güvenmesiydi. Aslında bunun nedenini sinestezisine de verebilirdim. Ama yine de bana biraz fazla çabuk geldi. Sonuçta sinesteziye sahip bir insan da yanılabilirdi.
Bir de Kai'ın ölme sebebi bana biraz mantıksız geldi. Daha doğrusu Kai'yı öldüren kişinin -şu an spoi vermemek için kendimi zor tutuyorum- öldürme sebebi çok saçma geldi.
Ama bunların dışında kitap gerçekten hoşuma gitti. Yani korkunç değildi bence ama kurgusu güzeldi sonuçta. Ama kitabı bitirince neden ağladığımı hala anlayamadım açıkçası. Daha doğrusu bitmeden 5-6 sayfa önce Kai'la ilgili bir paragraf vardı. Ve ben orayı görünce gözlerim doldu peşinden de kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Cidden bir korku kitabında duygulanıp ağlayan tek insan olabilirim.
Her neyse eğer buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. Herkese iyi okumalar!
yazarın akıcı bir anlatımı var, bunu reddedemem. yine de bir kalemi var da diyemem. çerezlik olarak baktığım bir yazar olduğundan kitaplarını kafa dağıtmak için seçiyorum, akıcı oluşları da işime geliyor açıkçası.
gizem olduğunu iddia eden bir kitaptı fakat saklamak istediği şeyleri ne saklayabilmiş ne de karaktere yaşattığı şok ve sorgulamaları bizi gerecek dozda tutabilmiş. açıkçası lowen şüpheyle soru sorduğunda zaten cevabın o olduğu barizce ortada oluyor.
yine de okuması zevkliydi. son iki üç bölüm ile bir ters köşe olduğumu söyleyebilirim.
fakat aynı şekilde finalde hızlı olan şeyleri de sevmedim. birincisi, karakterlerin yaptığı şeyi bu kadar kolay hayata geçirip ilerlemeleri psikolojik açıdan mantıksız. ikincisi, mektup beni cidden şaşırttı ve yazarın, okura verdiği "acaba hangisi gerçek" düşüncesi sevdiğim bir etki oldu (sinir bozucu ama, gerçekten).
·
Puan vermedi
Şaplak... Sertleşen meme uçları... Şaplak... Şaplak... Meme uçları... Şaplak... Şaplak... Şaplak... Gerçekten mi ya? O kadar sıktı ki bir yerden sonra.
Sıkan tek şey bunlar da değildi. Cat'in sürekli olarak her şeye atılması, Griffin'in onu korumaya çalışıp sürekli uyarması da aşırı sıktı. Cat'in sürekli kendini aşağılayıp
Saçma sapan konuşma "Tiuavii"
Yere göğe sığdırılamayan şu meşhur göğü delen adam'ı da okuyup bitirmiş bulunmaktayım. Tamamen bir ilkellik üzerinden romantizm manipülasyonu kitap. Öncelikle yazarın Tiuavii'nin notları diye nitelendirdiği yazıların çoğunun, Aslında kendisinden çıkma olduğunu düşünüyorum. Samoa'lı yiğit genç Tiuavii'ye gelirsek hayatı mango,
"... yüzlerce yıl öncesinin Tanrısını anlatıyorlar. Şimdinin Tanrısını değil."
"Ama Tanrı değişmez ki."
"İnsanlar değişir ama."
Okuduğum süre boyunca iki uç arasında gidip geldim, evet Dünya Devleti mantıksız derecede olan gelişmelere sahip ama "ya böyle olsaydı" demekten kendimi alamadım. Bir yanım iyi olurdu dedi, bir yanım kötü. Ama sonuç her zaman Huxley'in de dediği gibi; "Gönlüm iki taraftan da yana değil, bence iki ucun arasındaki bir orta hem istemeye değer hem olabilirdir, hem de bizim hedefimiz olmalıdır."
Mark Twain'in kaleme aldığı “İnsan Nedir?” adlı bu kitap, adı ve kapak fotoğrafıyla ilgi çekmeyi başarıyor. Kitap genç adam ve yaşlı adamın diyaloglarıyla ilerliyor. Başından sonuna kadar sorgulayıcı bir tutumla okuyacağınıza eminim. Yaşlı adam, insanın makineden fazlası olmadığını iddia ediyor ve kitap bu şekilde başlıyor.
Sahi İnsan nedir?
Metafizik - Aristoteles
Beni derinden etkileyen birkaç kitaptan biri oldu. Açıkçası bu kadar büyük ve önemli fikirler üzerine konuşmak benim için çok zevkli. Ama şimdilik ancak kısa bir özet yazabilirim.
Aristoteles öncelikle deneyimin, sanatın ve bilgeliğin ne olduğunu açıklıyor. Diğer bilimlerden farklı olarak asıl bilgeliği aradığını ve bunun da ilk felsefe (yani
Osman Aysu'dan okuduğum ilk kitap, hal böyle olunca da diliyle de ilk defa tanışmış oldum, peki beğendim mi? Pek beğenemedim açıkcası; fazla düz bir anlatıma sahipti, bu sebeple de duyguları hissettirmede de yetersizdi. Bazı kitaplar düz bir anlatımla bile güzel görünebiliyor, evet ama bu tarz kitapların da konusu iyi olmalı; ben, konusunu da pek beğenemedim. Kısacası akıcı bir kitaptı ama beğenemediğim bir kitap oldu.
Kazada ölen bir babanın ardından kızının bulduğu bir defter ve defterde yazılan cinayetler... Aile içinde saklanan sırlar ve aileyi gelen tehditler... Ve tüm bunların içine çekilmiş bir avukat.
Yazar, kitabın sonunda ters köşe yapmak istemiş ama bende öyle bir etki bırakmadı. Kaan karakterinin kendi içinde bir şeyleri sorgulaması güzeldi ama sonrasında bu sorgulamalarını öylece bir kenara bırakması da sinir bozucuydu. Kitapta bir şeyi çok mantıksız buldum, spoil olmadan nasıl açıklayabilirim bilmediğimden bu konuda daha fazla yorum yapamıyorum.
Bir insanın, iğrenç bir plan doğrultusunda kendini bu derece basitleştirmesi beni fazlasıyla rahatsız etti.
Para için yapılan şeylerin bir sınırı yok, bu kitapta da bunu tekrar görmüş oluyoruz.
Neyse ki sonu tatmin ediciydi.
Osman Aysu'nun bir kitabı daha var bende, onu da okuyacağım umarım onu beğenirim.
