Orhan Veli'nin masal çevirileri ile uğraştığı zamanlarda, arkadaşı Şevket Rado, Nasrettin Hoca'nın fıkralarını manzum olarak yazmasını önermiş ve bu konu hakkında bir süre düşündükten sonra bu işe de el atmış kendisi. İyi ki yapmış. Çünkü kendisinin de dediği gibi bu fıkralar sadece ağızdan ağıza dolaşmış durmuş ve bu fıkraları okunabilir bir dille yazarak en iyilerini ortaya çıkarmış. Fıkraları yazarken La Fontaine'in fabllarında kullandığına benzer bir nazım şekli kullanmış. Fıkraları seçmek için birçok kitaba ve kaynağa başvurmuş.
Kitabın baskısı, illüstrasyonları muhteşem (Resimleyen: Dağıstan Çetinkaya). İllüstrasyonlara ve çizimlere tutuldum resmen. Küçük, büyük fark etmeksizin her yaştan insanın okuyabileceği bir kitap ve hazırlanması gerçekten çok güzel olmuş ta ki bir yere kadar...
Kitap benim için mükemmel ilerliyordu lakin son 9 hikâye sadece Hoca'nın karısı üzerinden gidiyordu ve sürekli kadınını boşamaktan, kendisinin yerine karısının ölmesini isteyen, karısının zaten akli dengesinin yerinde olmadığından ve ondan çok bunaldığından vs. konularından sıkıldım. 9 hikâyenin hepsi beni rahatsız etti. Gerek var mıydı bunlara bilmiyorum. Bahsettiğim bu 9 hikâyenin ilkinin altında Orhan Veli'nin ölümünden sonra yayımlanmış oldukları ve Doğan Kardeş basımında yer almayan fıkralar olduklarına dair bir açıklama mevcuttu. Bu yüzden tekrar soruyorum:
GEREK VAR MIYDI BUNLARA?
