Travmatik Yas
"... Öyle anlamsızlaşmıştı ki her şey, bu ölüme engel olamayışımın acısını kendimden çıkartmaktan tutun da her şeyi unutacak kadar içmeye varan bir savrulmayı dibine kadar yaşadım. Kendimi toparlamam zaman aldı, ancak başardım. Bir şeyi fark ettiğimde bir bataklık gibi beni içine çeken travmatik yaşantım, dupduru akan bir hayata dönüştü. Önce kızlarımın benden daha kötü bir travmatik yaşantı ile iç içe geçmiş bir yasın eşiğinde durduklarını gördüm. Ben travmatik yasa teslim olursam, onlar yok olacaklardı. Bunu onlara yapma hakkım yoktu. Bir diğeri de, bu ilişki bir bağımlılık değildi. Biz sadece bu gezegende mutlu olmak için bir araya gelmiş ve bir bağ kurmuş bağımsız iki yetişkindik. Birimizin yokluğu diğerinin yaşarken yok olmasına neden oluyorsa, bu gerçek bir bağlanma olamazdı. Olsa olsa patolojik bir ilişkinin devamlılığı olurdu. Buna da izin veremezdim. Çünkü bu da birlikte yaşadıklarımıza, hayattaki amacımıza ve çocuklarımıza karşı olan sorumluluklarımıza zarar veren bir haksızlık olurdu. Bu kayıp başka kayıplara yol açamazdı. Buna da yine izin veremezdim. Çok sevdiğim birini kaybetmiştim, bu kayba engel olma gücüm yoktu. Ancak kayıpla birlikte gelecek ardışık başka kayıplara engel olma gücüm vardı. Bu nasıl oldu derseniz, işime, eğitimime, çevreme ve çocuklarıma bana bu gerçekleri fark ettirdikleri için son nefesime kadar minnettar olacağım. En çok da şimdi iki şahane genç kadına, önce evlatlarım ve bugün en iyi arkadaşlarım olan kızlarıma minnettarım."
Sayfa 80 - Doğan Kitap Yayınevi
İşte şimdi biliyorsunuz. Olaylar böyle gelişti. Daha sonra bir ömür boyu mutlu mu yaşadılar dersiniz? Hayır, hiç kimse sadece ve sadece mutlu günler yaşamaz. Ama Moe ve Karla ne zaman herkes gibi kötü günler yaşasa, Karla bunlarla hayatını karartmı yor, fazla üzülmemeye çalışıyordu ve sevgili okurlarım, işte son suz mutluluğa en yakın şey de budur.
☆
belki de hayatın kontrolsüz bir düşüş olduğunu kabul edip ona mutlu bir son aramak yerine, iyi bir hikaye olmasına gayret etmeliydim.
Sayfa 90
