Geceler anılarla birlikte gelir.
Silûetin giderek uzaklaşır, düşler de kilitlenir
Ve efkârım bir yaralı ayrılıktan beslenir.
Yılmaz Odabaşı
Okur Takip Önerileri
Her zamanki sarsaklığım üzerimdeydi yine, çevreye yabancı ve uzaktım, bir türlü hedefe odaklanamayan bir merceğin arkasındaymışım gibi hissetmekten kurtulamıyordum.
Ah işte, bizim gibilerin yazgısı da anlaşılamamak!
Hiçbir şey düşünmeden bir saat pencerenin önünde oturdum. Düşünmeyince giderek kendini unutmaya başlıyor insan. Perdeleri, çerçeveyi, yolu, karşı evin penceresini, elektrik direğini, çöp kutularının üzerinde dolaşan kediyi, gelip geçenleri, sessizliğin içinde duyulan bazı sesleri, bir çocuğun ansızın bağırmasını, arka sokaktan otobüsün geçişini, mutfaktan gelen yemek kokusunu anlamaya çalışmadan fark ediyorum. Ben yokmuşum, tüm bunlar ben hiç ortada yokken var olmaya devam ediyorlarmış gibi oluyor. Sanki bir tablo görünmez bir el tarafından tamamlanırken oluşan görüntünün altında eriyip kayboluyorum.
Artık ne yönlendirilmek ne cesaretlendirilmek ne de coşkulandırılmak istiyorum. Yüreğim kendi kendine de kaynıyor yeterince; benim ninnilere ihtiyacım var şimdi...
"Dünya her gün, her gün, her gün güneş doğarken deri değiştiriyor, yepyeni terütaze oluyor. İnsan, her insan, eğer insansa, her gün, her gün tanyerleri ışırken yeniden doğar."
