Hüseyin Rahmi'nin önsözünde söylediği gibi, tiyatro olarak yazılması ancak roman gibi okunabilen bir eser. Yazar toplumsal bir sorun ve cinsiyet eşitsizliğine değinmiştir. Eser o dönemlerde de günümüzde olduğu gibi kadınların rızasının nasıl hiçe sayıldığından, kadınların namusunun bir çift sözle aslı araştırılmadan, ne kadar kolay kirletilebileceğini bizlere anlatıyor. Tacize, tecavüze uğrayan bir kadının sesini çıkaramaması da oldukça acı bir durum. Bunun sebebi ise sesini çıkarsa dahi namusu kirlenecek olanın yine kendisi olması. Kitap bir tecavüz öyküsü değil. Olay örgüsü buna bağlı değil. Ancak genel olarak kadınları yok sayan bir toplumun ne kadar acımasız olabileceğini bizlere acı bir gerçeklikle anlatmış Gürpınar.
Bu tarz sorunlar günümüzde de ne yazık ki hâlâ devam etmekte. Bu tür kitapları okurken bile en çok can acıtan şey de bu. Onca yıl geçmiş, onca şey yaşanmış, insanlık ilerlemiş, medeniyetler gelişmiş ancak toplumumuz bir arpa boyu yol katedememiş. Evet belki yasalar değişti, belki eskiye nazaran kadınları daha iyi koruyan bir yasaya sahibiz ancak sorun sadece yasalar değil. Sorun içerisinde yaşadığımız toplum. Bunca yıl bir şey değişmediğini görünce de insanın geleceğe dair umudu kalmıyor ne yazık ki.
