Stendhal’ın dili anlaşılır güzel ve sürükleyici. Neler olacağını merak ettiğim için kendimce hızlı bitirdiğimi söyleyebilirim :) kırmızı dediğimiz aşksa; aşk üçgenindeki yanmalar, saman alevi gibi sönmeler ani gurur atakları şaşırtıcıydı. Siyah dediğimiz sınıf farklılıkları, kibir, kendini beğenmişlikse; evet dibine kadar yaşadık okurken :) Hayatın ortasındayken hırslar, gelgitler, ikiyüzlülükler sarmışken bizi, sonuna yaklaştığımızda aslında her şeyin boş bomboş olduğunu görmemiz peki. Yaşarken mutlu olduğumuzun farkında olmadığımız anları kaybedince anlamamız ve müthiş bir özlem duymamız yok mu. Başımızı taşlara vursak da o anlara dönemiyoruz. Çünkü biz o anlarda hep daha fazlasını ilerisini arzuluyor oluyoruz. Ölüm bize geldiğinde nelerden mutlu olacaksak onlarla meşgul olmak temennisiyle.. :))
Spoiler İçerir:
Baş karakter Julliende hayatın hırsından asıl sevgiyi bırakıp yükselme hevesinin peşinden gidiyor. Ve aşk sandığı ulaşılmaz soylu kadına ulaşınca mutluluk duyduğunu sanar. Ölümü netleşince dünya hırsı söner ve saf aşkı kalır geriye..
