Sen nasıl muhteşem bir kitap sın! Şanlıurfa'daki aşiret ve cehalet ikilisinin acımasız yüzünü gösteren, kız çocuklarının değersiz, konuşma hakkı olmayan, ezilen, hor görülen ve küçük anne gibi 4 yaşında çocuk bakmaya mahkum edilen hayatını anlatan hatta iliklere kadar hissettiren ve bu kadar acımasız bir ortamda okumak için her türlü zorluğa katlanıp çırpınan bir kızı ( Meryem'i) anlatan muhteşem bir eser. İnsan bazen kılıcını kalkanını kuşanıp o cehaletin üzerine yürümek hissine kapılıyor. Bir solukta bitti. Devamını bekliyoruz 
Alişan Kapaklıkaya hocam. Emeğinize sağlık yine harikalar yaratmışsınız. Okumak istemeyen çocuklar, çocuğunu kurstan kursa yollayan aileler, istekleri bir türlü bitmeyen ve sürekli dünya malı isteyip hala memnun olmayan kadınlar.... Mutlaka okumalı
Öldürüyorlar. Biz bu satırları yazarken ve korkarız sizler de okurken, öldürüyorlar, yakıyorlar, yıkıyorlar, aç, susuz , ilaçsız, karanlıkta bırakıyorlar. Dünyanın kör gözlerinin, sağır kulaklarının önünde. Çoluk çocuk, genç yaşlı , erkek-kadın demeden kıyıyorlar o yiğit , o direngen halka, Filistinlilere.
Sayfa 11
Seni kurşuna dizerler,
bir çocuk cesedini sektirirler ayaklarında.
Hayat, zamansız bir ölümdür Orta Doğu'da.
Göçten kalan açık bir yara ve
soyguncular halay çekerken ganimetin başında.
Doğmak, pişman olmanın yarısıdır Orta Doğu'da…
Her şeyi anladım sanmanın
dudaktan esirgediği o çelimsiz gülüş...
Anne! ne yaman yalnızız.
Tek kişilik
Ne olur kim olduğunu bilsem Pia'nın,
ellerini bir tutsam ölsem,
böyle uzak uzak seslenmese,
ben bir şehre geldiğim vakit,
o başka bir şehre gitmese.
Otelleri bomboş bulmasam,
içlenip buzlu bir kadeh gibi,
buğulanıp buğulanıp durmasam.
Ne olur sabaha karşı rıhtımda,
çocuklar Pia'yı görseler,
bana haber salsalar bilsem,
içimi büsbütün
Kendini hiç bir zaman değerli ... görmezdi. Hatta tam tersine özelliksiz, dünyada yaşayan vasıfsız milyarlarca insandan sadece biriydi o.
Sayfa 43Kitabı okuyor
“En uzun koşuysa elbet Türkiye'de de Devrim
O, onun en güzel yüz metresini koştu
En sekmez lüverin namlusundan fırlayarak...
En hızlısıydı hepimizin,
En önce göğüsledi ipi...
Acıyorsam sana anam avradım olsun,
Ama aşk olsun sana çocuk, AŞK olsun.”:::!!!
Can Yücel
Sayfa 29Kitabı okudu
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,5bin okunma
Evimize gelişin güzeldi sonrası daha güzel
LED ışıklı olan süs eşyalarına bayılırken kardeşim bunu getirmişti. İlk kontrol ettiğim şey: Gece kitap okumama yetebilecek kadar ışık verip vermediğiydi. -Çünkü mumlar el yazısı için kullanışlı ama okumak için o kadar değil.- Sonra mutlu haberi verince baktım ki ışığı olmasına rağmen cansız duruyor. "Hoş geldiin, sen evimize katılırken bakalım biz sana neler katabiliriz?" deyip onu birkaç gün sonra bu hâle getirdim.
Sonradan öğrendim ki, erkek kardeşim de seviyormuş ama benim ondan daha çok sevdiğimi ve benim için daha kullanışlı olacağını düşündüğü için bana vermiş.
Benim için özel olan eşyalarımı paylaşmayı o kadar sevmem - çünkü başkaları için özel konumunda olmuyorlar genelde- ama "Olayı öğrendim teşekkür ederim, bunda ortaklık teklif ediyorum, bence kabul etmelisin. -düşündüğünü görünce- Etmezsen çokta ısrarcı olmam ona göre." deyip pis pis gülmüştüm.
Direkt ona da verebilirdim ama paylaşma fikri daha özel hissettirmişti o yüzden öyle yaptım. Ve "Şeyy, şimdi ortak olduk ya, senin eklemek istediğin bir şey var mı tabi becerime göre?" demiştim. Ve "Hayır, gayet hoş ve bana da hitap ediyor." cevabını almıştım.
Kabuklara laf eder veya aşırıya kaçan bir uğraşma ile beni pişman eder sanmıştım ama kardeşimin büyüdüğünü ve cici olduğunu gördüm. Buna da en az hediye kadar sevindim hatta anne edasıyla duygulandım biraz. Ama lafta gülen ve sinir bozucu bir tonda "Beğenin kalite kazanmış, böyle devammm şirin çocuk." deyip gitmiştim. Çünkü kardeşlik dengesi böyle işliyor: biri normal davranıyorsa öbürü illa ki anormal davranmalı...
yoksa seni içim sıra çok mu hızlı yaşadım
uzak olduğumuz halde ne oldu bilmiyorum
aramızda her şey bitti artık gelmesen de olur
bana yazmasan da olur seni hiç sevmiyorum
halbuki gelip gelip rüyalarıma giriyor
o çocuk yüzlü siyah trençkotlu kadın
aylardır bir plak arayan sayanora ismindeki
onu yüksekkaldırım'da akşamları görüyorum
siyah bir lale gibi yorgun boynu bükük
yarı yarıya yabancı yarıdan fazla uykusuz
kim olduğunu bilmiyor ne yaptığını bilmiyor
bir vitrin aydınlığında gizlice bakışıyoruz.
Ama mesele o değildi. Mesele onun da bakmasıydı, hem sanki beni öteden beri tanırmış gibi bakıyordu, sanki çocukluğumuzu dolduran, ve sonradan bizi gerçekte dönüştüğümüz nefret edilesi yetişkinler olarak göremeyen, tersine, şükür ki belleğin çarpıttığı hareketsiz gözüyle bizi sürgit çocuk gibi gören şu vefalı, ikinci planda kalmış kişilerden biriymiş gibi bakıyordu. O mübarek yetisizlik erkeklerden çok kadınlarda görülür, kadınlarda, zira erkeklerin gözünde çocuklar sinir bozucu insan müsveddeleridir, oysa kadınların gözünde ileride bozulup çirkinleşmeye yazgılı kusursuz varlıklardır, işte o nedenle gözlerinin ağtabakası, ilahlıktan çıkmaya mahkûm o geçici minik ilahların imgesini saklamaya gayret eder, ve şayet o ağtabaka onu bizzat tanımayı başaramamışsa, o vakit kadın biriyle sürekli ilişkinin gerektirdiği düşgücü çabasını artık büyümüş, hatta belki de yaşlanmış olan kişinin yalnız fotoğraflarında ya da uykudaki halinde ya da onun yerini sahiplenmiş olan kişinin bir yatakta sırdaşlık serüvenine atıldığı anılar -yatak erkeklerin uzak geçmişte kalmış tembel öyküleri yüksek sesle anmaya boyun eğmiş göründükleri tek yerdir- sayesinde tanıyacakları o çocuğu hayalinde canlandırmaya odaklanır. Bana öyle bakıyordu Clare Bayes, sanki Madrid'de geçen çocukluğumu bilirmiş, kardeşlerimle oyunlarıma ve gece korkularıma ve okul çıkışı sözleştiğimiz dövüşlere benim dilimde tanık olmuş gibiydi. Ve onun beni öyle görmesi benim onu da benzer şekilde görmeme yol açtı.
Sayfa 46Kitabı okuyor
"Gence" diye bağırdı yaşlıca bir kadın, "Şehrin ahalisi Türk'tür oğul."
Bu kez "Ana, su!" diye bağırdı genç zabit.
Yaşlı kadın bakır ibrikten çinko, kırık bir tasa doldurduğu suyu pencereye doğru uzatmak istedi fakat boyu o kadar kısaydı ki mümkünü yoktu. Yanaklarından sağlık fışkıran genç bir kız durumu fark
“Bir çocuğun annesi yoksa onu vicdanlı birinin büyütmesi ihtimal dâhilindedir elbette, olasıdır. Ama bir çocuğun annesi varsa ve vicdansızsa o çocuk için bir ihtimal var mıdır? Bir çocuğu annesi itmişse, dünyanın diğer bütün ayakları elleri tırmık olur, pütür olur, zımpara olur, bir ihtimal olmaz. Annesinin tatlı sözü şöyle bir üzerinden geçmezse çocuğun, diğer sesler kesik olur, batık olur, ur olur, bir ihtimal olmaz.”
