...yazıya dökmesi çok saçma gelebilir, ama işin gerçeğini açığa sermek gibi bir isteğim var; benim daha çok yalnızlığı seven bir karakterim vardır. Hayır, biraz daha net ifade edecek olursam, tek başına olmaktan pek bunalmayan bir karakterim vardır. Her gün bir iki saat hiç kimseyle konuşmadan koşsam da, dört beş saat masa başında sessiz sessiz çalışsam da, bu beni ne bunaltır, ne de canım sıkılır. Gençlik yıllarımdan beri böyle bir eğilimim vardır. Birileriyle bir şeyler yapmaktansa, tek başıma sessizce kitap okumayı, kendimi vererek müzik dinlemeyi severim. Tek başına olduktan sonra yapacak bir şeyler bulmak konusunda sıkıntım yoktur.
Spinoza’nın Tanrı’sı
tanrı şöyle derdi: dua etmeyi ve göğsüne yumruk atmayı bırak! yapmanı istediğim şey,
dünyaya çıkıp hayatının tadını çıkarman. eğlenmeni, şarkı söylemeni ve senin için yaptığım her şeyin tadını çıkarmanı istiyorum. kendi inşa ettiğin ve benim evim olduğunu söylediğin o soğuk, karanlık tapınaklara gitmeyi bırak.
evim dağlarda, ormanda, nehirlerde,
Sınav döneminin kaygısı, ancak yeni ve beğendiğim bir yazarla tanışmanın da sevinci içerisindeyim.. Bu nedenle uzun mu kısa mı bir inceleme olsun karar veremezken elimden geldiğince hızlı bir şekilde bütün düşündüklerimi buraya geçirmeye çalışacağım.
O zaman başlayalım!
Öncelikle bahsettiğim gibi, bu benim sevgili 
Ayfer Tunç'un yazılarıyla
