Kör inançlara, hayatın gereklerine, mevkiye önem verdiğime bakmayın. Yaşadığım çevrenin kofluğunu biliyorum. Ama rahatım yerinde oldukça "evet efendim"ciliği bırakmam, sureti haktan görünerek bunları savunurum. Sırası gelince herkesten önce sırt çevirecek de ben olacağım. Yeni fikirlerinizi bir bir biliyor, hiçbirine özlerm duymuyorum. Buna lüzum da yok zaten. Hayatımda hiçbir hareketim için vicdan azabı duymadım. Rahatım bozulmasın - yeter bana! Benim gibiler sayılmayacak kadar çoktur; hepimiz huzur içindeyiz. Evrenin kuruluşundan beri varız biz. Günün birinde dünya batacak olsa biz gene üste çıkmanın yolunu buluruz. Hem biliyor musunuz, bizim gibi insanların ömrü uzun olur; buna hiç dikkat ettiniz mi? Seksen, doksan yaşına kadar yaşarız! Şu halde bizzat tabiat bizi korumaktadır. Khe-khe-khe!.. Ben yüzde doksanı bulmak isterim. Ölümü sevmem, korkarım ölümden... Ne şekilde öleceğiniz bilinmez ki... Şimdi bunları bırakalım. Şu zehir içen filozof coşturdu beni. Felsefe yerin dibine batsın! Buvons mon cher! Güzel kızlardan konuşuyorduk galiba... Ah, nereye?
Sayfa 244 - Varlık Yayınları - Nihal Yalaza Taluy Çevirisi
Bir Türk'ün ne düşündüğü yüzünden bilinmez ki.
Sayfa 27 - Ötüken
Kişilere, nesnelere, kendine bağlanırsın; bir gün bunlardan koparsın da. Gerekeni yapmadığını düşündüğünde haklısındır, değilsindir, bilinmez ama, o anda, kopmuşluğunu yaşıyorsundur belki. Kopmuşluk, ölüm de demektir. Bir ölümü yaşarken –ya da, beklerken- bağını öldürmen, duyacağın acıyı azaltmak istediğinden ileri geliyor da olabilir. Senin sözündü:’İkimizle ilişkili kararlarını kendi kendine veren bir sevgili karşısında,’ öyleydi, değil mi?, ‘çekilmekten başka çıkar yol bulamadım.’ Kırıldığın, gücendiğin için yaptığını sanmış olabilirsin bunu. Bana sorarsan kendini savunuyordun, daha çok acıyı daha çok duymamak için; sevgiyi kendi elinle azaltmağa, koparıp yolmağa kalkıyordun… Bir şeyleri silerek bir geçmişin yükünü yeğnileştirmek, azaltmak… O ölçüde kim bilir, geleceğini biraz olsun özgürleştirmek… Öyle kopuşlar güçtür, izi kalır; kopmağa kalkmak kendini de parçalamaktır. Bir yanıyla…
Sayfa 60 - Metis YayınlarıKitabı okudu
HAYAT İŞTE
Hayat böyle işte bir Keskin Bıçak
Bilinmez ne oldu, neler olacak?
Bir elde hüzünler bir elde hacet
Anlayacak biri bulunur Elbet
Gülüyor sinsice hayat savaşça
Yürüyen ömrümüz biter yavaşça
Bayram gelir sanır, mutlu oluruz
Ölümü kutlama yerine koruz
Hayat denilen şey ağır mücadele
Sonunda toprağa düşer her kale
30-06-2016
Uğur UKUT
"İstisnasız her insan aynı mayadan çoğalır;
Gözü, gönlü, özü, başlangıçta hep aynıdır.
Kimi kederle, kimi umutla, kimi sadece heybesinde olanla yoldadır.
Bazısı anlam ararken, bazısı zevk-ü sefa peşinde kaybolur.
Azı kıymet bilirken, çoğu yanlış kıymet uğruna helak olur.
İnsanoğlu nereden gelir nereye gider bilinmez,
Nasıl başlar nasıl biter bilinmez,
İlk ve son nefes arası
Hakk'ın emanetini Hakk'a taşır, bilir bilmez!!!
Ölümden çıktık mutluluk yolculuğuna,
Ölümü fark edip nefesle bağladık bedenimizi ruhumuza."
‘’Gecenin içinde uzun bacaklı bir gece parçası gibi akıp giden atının terkisinde, daha şimdiden sessizliğinde dağların ardındaki bozkırın derinliğini taşıyan, ay yüzlü bir kız vardır o sırada... Peşinde de, kılıçları, kalkanları, gürzleri ve erzaklarıyla, onun uğruna ölümü göze almış, bir bölük adam. Sürüp giden bu taht kavgasının sonunda kendilerinin belli makamlara getirileceğini uman köpek ruhlu bir yalaka sürüsüyle, Allah için vuruşacağını sanan saf yürekliler yani... Bir de belki bunların hiçbirini düşünmeyip de, yalnızca kendilerini sonu bilinmeyen bir serüvende var etmek isteyenler. Bütün bunların arasında bunlar gibi görünüp de, yaşama gücünü ikide bir Azrail'le karşılaşıp onunla şakalaşmakta bulan, ya da yaşamaya değer başka bir şey bulamadıkları için orada olan bazı tipler de var mıdır, bilinmez.’’
