Yaşarken sindiremediklerimiz, derinden etkileyen tüm olaylar, gidenler ve ardında bırakılanlar...
"Sence, bir tiyatro oyuncusu, perde kapanıp da oyun bittikten sonra, sahnede yaşananları kendi içinde yaşamayı sürdürür mü?
Diyelim ki, oyundaki rolu bir polis veya jandarma olsun ve oyunun içinde, rol icabı azılı bir suçluyu elinden kaçırsın.. onu kaçırdı diye, kendi kendini cezalandırırcasına suçlar mı?"
Biz sanırım genel anlamda kaçan azılı bir suçluyu yakalayamadığımız için kendimizi suçluyoruz. Polis ve azılı suçlu yerine istediğinizi koyabilirsiniz. Çünkü yerine ne konulursa konulsun hiç birşeyin ardında takılı kalmamak lazımmış. Yaşandı ve bitti. Bize çıkardığı ders ve sonrası için bir uyanış söz konusu. Yaşadığımız şeylerden neyi ne kadar olumlu hale getirebiliyoruz?
Okurken kendinize eminim ki buna benzer bir çok soru soracaksınız. Hatta yeri gelecek kendi hayatınızdan kesitler okuyormuş gibi de olabilirsiniz. Bana öyle oldu:)
Kitabı okurken, hüzünlendim yeri geldi tebessüm ettim. Nasıl hayatı en anlamlı şekilde dolu dolu yaşamaya çalışıyorsak ve yaşamak için yaşamıyorsak; bizi omuzlarımızdan tutup silkelemeye çalışan bu güzel kitabı okumak için okumayın!. Ben kendi gerçeğime 'Uyandım'
"Belki de gördüklerimizin yarattığı kuşku,
Bu belirsizlik, yanıltıyor bizi!
Belki de inanç ve umut yalnızca bir kurgu!"
Yazarın, kitabının başında Afgan kadını Farkhunda Malikzade'nin anısına kitabı ithaf etmesi beni ayrıca derinden etkiledi.
Kendi Gerçeğinize Uyanmanız Dileğiyle...
