Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Öncelikle belirtmek isterim ki romanı okumamın üstünden bir hayli zaman geçti.
"Bazı olayları bütünüyle unuttuğumdan da hiç kuşkum yok. Hatırladığıma göre bu yıllar birbirine benziyor, hareketsiz ve sıkıcı geçiyordu. Yalnız, ta içimden gelen bir dirilme, yenilenme, yeni hayata kavuşma isteğinin umutlanmak için kuvvet, sabır verdiğini iyi hatırlıyorum."
Bu sisli ve muğlak beynin arka planında kalan hafızanın hatırladığı kadarıyla görsel hafızasını çok sevdiğim bir roman olmuştu. Yer yer sıkıldığım kısımlar olmuştu lakin genel hatlarıyla beğenmiştim. Hapishane hayvanlarının anlatıldığı kısımlar da çok hoştu kanımca, anlatım ve aktarım açısından. O günlerde pek evden çıkmıyordum. Roman okumak sayesinde delirmekten kurtuldum dediğim birkaç ânı hatırlıyorum. Mevzubahis olan beynimin düşünecek bir şey bulamayınca kendini kemirmesiydi. Romanları kemirmesi daha iyi haliyle:)
Balkon kapısının bitişiğindeki duvara yaslanıp son kalan sayfalarıda bitirdiğimde pamuk gibi bırakmıştı beni birkaç düşünceyle.
Dostoyevski üslubu işte.
Roman okumayı sevmemin nedenlerinden biride bu.
Son olarak o an yazdığım bir dörtlüğü de eklemek istiyorum.
Neden ruh yalnızlıkta kendini hasta eder ?
Ruh en sonunda derinlere iner.
İnsan arayıp konuşmak ister, aptallıkla sıyrılmak diler.
Çünkü yaşamın boşluğunu daha fazla öğrenmek ruhunu deler.
Bazı romanlar ilk cümleleriyle hatırda kalır.
Masumiyet müzesi de onlardan biri..
“Hayatımın en mutlu ânıymış,bilmiyordum.”
Bence bu roman ne politik ne de tarihi bir roman.. Sadece bir kadına fena halde takılan zengin bir adamın hikayesi.. Kitabı sevdim ama bazı bölümlerinde yer yer sıkıldığımı da itiraf ediyorum. En sevdiğim kısmı yazar İstanbul’u çook güzel anlatmış. On yıl gibi uzun bir sürede yazılan kitabı bir kaç satırda anlatmak imkansız.. Sadece şunu söylemek isterim sanki romandaki ilk hedefimiz müze değil aşk dediğimiz karmaşık, psikolojik, kültürel antropolojik şeyi soğukkanlılıkla anlamak..
“Kendisinde olmayan bir şeyi, kendisinden talep etmeyen başka birine vermeye çalışan" kemalin çok kabahatı yok sanırım aşk böyle bir şeymişş
Kemal ve Füsun rüyama girmeden son alıntıyla veda ediyorum..
“Mutluluk” insanın sevdiği kişiye yakın olmasıdır sadece.. :))
1 Mayıs İşçi ve Emekçiler Bayramı’nda böyle bir kitaba başlamak manidar oldu. Sömürülen işçi sınıfının, emekçinin romanıdır Bereketli Topraklar Üzerinde.
Köylerinden kalkıp Çukurova’ya çalışmaya giden Yusuf, Hasan ve Ali çeşitli işlerde çalışırlar. (Çırçır fabrikası, inşaat, pamuk tarlası, buğday tarlası vs.) Çalıştıkları tüm yerlerde de aynı sorunlarla karşılaşırlar. Yaptıkları işin karşılığı olan parayı alamadıkları gibi yevmiyelerinin bir kısmını da ırgatbaşına, ustabaşına vs. haraç olarak vermek durumunda ve açgözlü işverenlerin hırsları yüzünden gereğinden fazla, sıcak soğuk demeden, insani olmayan şartlarda çalışmak durumunda kalırlar. Öyle ki bazen 24 saatin 20 saati çalışırlar. Üstelik ağaları, işverenleri yemeklerin en iyisini yerken onlar yağsız pilav, tadı olmayan ayran, kurtlu ekmek yiyip içerler. Bazen ahırdan bozma yerlerde üst üste, bazen sivrisineklerin içinde açıkta, tarlada uyurlar. Bazen banyo yapacak su bile bulamazlar.
Bu üç kişiyi merkeze alarak bütün işçilerin sorunlarına yer vermiş Orhan Kemal.
Toplumcu gerçekçi bir yazar olması vesilesiyle romanda insanların hem iyi hem de kötü yanlarını sakınmadan en uç noktasına kadar dile getirmiş aynı zamanda . Okurken zor şartlar altında çalışan işçilere acımamak, Pehlivan Ali’nin saflığına üzülmemek, Kılıç Usta ve Kürt Zeynel gibi karakterlere hayran olmamak mümkün değil. Romanın tek kötü yanı bazı şeyleri sürekli tekrar etmesi.
Bu kitap sayesinde “Kadere kırk beş” , “Arabı gülmek” gibi deyimler öğrendim. Kitapta geçiyor bol bol.
Son olarak Orhan Kemal ve Yaşar Kemal iyi ki bu topraklarda yaşayıp bu kitapları yazmışlar.
Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum, bir ipte yürüyordum, ter içindeydim, onları eğlendirdirdikçe felaket ihtimali her an yaklaşıyordu.
-Gerçek korkak mutluluktan bile korkar. Pamuk yün bile yaralar onu. Neşeden bile incinir.
İncelememe bu iki alıntıyla başlamak istedim. Aslında bu iki alıntı bence kitabı çok güzel özetliyor ama ben yine de kısaca duygularımdan bahsetmek istiyorum. Okurken yoğun bir bunalım ve sıkışmışlık duygusu hissettim, bir insanın bu kadar ağır duygular hissederek bu hayattan göçüp gitmesi çok üzücü. Kitabın her sayfasında keşke daha iyi insanlarla tanışabilseydi, keşke hayat ona çocukluğunun travmalarını atlatabilmesi için çok daha fazla şans tanısaydı dedim içimden. Okuması zevkli ama duygusal olarak da yıpratıcı bir kitap, özellikle yazarın hayatını okuyup da kitabı okumaya başlamanızı tavsiye ediyorum. Ancak o zaman yazarın duygularına gerçek bir perspektiften bakabilirsiniz.
Lanetli ~ #KitapYorumu
"Herkese istediğini yaptırabileceği bir kelimenin varlığına nasıl inanabilirdi ki?"
Kitapta 20 yazardan, bilinen / bilinmeyen 20 tane kısa kısa hikayelerin daha farklı daha karanlık daha ürkütücü şekilde derlemelerini okuyoruz.. Ve okurken yeni canavarlarla, mitlerle, büyülerle, perilerle karşılaşıyoruz.
Her hikayenin kısa, ürkütücü ve karanlık olması benim çok hoşuma gitti. Başta okumakta zorluk çektim (tamamen benimle alakalı bu ara kitap okuyamıyorum) ama sonra okudukça ne ara başlayıp bitirdiğimi anlamadım bile. Bir tane daha okuyayım diye diye kitabı bitirdim. Çoğu yazarla ilk defa bu kitap sayesinde tanıştım ve dillerini, yazım şekillerini çok sevdim.
Ben zaten hikaye okumayı çok severim. Burada da aslında bildiğim hikayeleri çok daha karanlık bir şekilde tekrar okumuş gibi oldum... Bazıları gerçekten aşırı ürkütücü, rahatsız ediciydi ama çok hoşuma gittiler
Özellikle favorim olanlar...
Kan Kadar Kırmızı, Pamuk Kadar Beyaz "Christina Henry" (Pamuk Prenses den ilham alınmış, bayıldımm)
Dinle "Jen Williams" (Baştan sona çok ilgimi çekti)
Faith & Fred "Maura McHugh" (Kısa bir film sahnesi gibiydi o yüzden çok hoşuma gitti)
Deri "James Brogden" (Okurken içim kötü oldu ama aşırı sevdim)
Wendy Darling "Christopher Golden" (Peter Pan'dan ilham alınmıştı, çook sevdim)
Sevilmeyen "Christopher Fowler"
Peri Kurt Adam vs Vampir Zombi "Charlie Jane Anders" ( Buna da bayıldımm)
Sizde ürkütücü, karanlık havaya sahip hikayeleri okumayı seviyorsanız bu kitaba göz atabilirsiniz.
☆ 8/10
SPOILER
Orhan Pamuk kitaplarını sevmem zaten beni duvarlara atar sanki, okurken baygınlıklar geçiririm. Buna rağmen bu kitabı bir hevesle okumaya başladım. Başlarda yeşilçam filmleri ve 70li yıllar hoşuma gittiği için kitap güzelce aktı gitti. Ama o Füsunların evindeki 8 sene yok mu okurken 8 sene gerçekten geçti. Uzadı da uzadı hep aynı laflar hep aynı olaylar. Orda kitabı yarım bırakmayı da düşündüm. Sabrettim bitirdim. Bir daha elime Orhan Pamuk almamaya da yemin ettim. Sevene saygılarımı sunuyorum. Beni bulaştırmayın. Ana karakterin bencilliği ve psikopatlığı hakkında konuşmak bile istemiyorum yazık oldu kıza.
Umut hep var.
Gazap üzümlerini okurken yeri geliyor Orhan Kemal'in Bereketi Topraklar Üzerinde yeri geliyor Yaşar Kemal'in eserlerini hatırlıyorum. Sanki Çukurova aynı pamuk işçileri oradan oraya sürükleniyor.
O kadar sakin ve yumuşak bir anlatım ile okur ve metin arasındaki çekimi bu kadar derin yansıtabilme başarısı çok güzel gerçekten zaten dünya klasiklerini baktığımızda ortak özellik anlamında böyle bir başarı görüyoruz.
Zaten kendini ispatlamış bir eseri uzun uzadıya anlatmanın bir anlamı yok ama son sayfaya kadar son kelimeye kadar umudun hep devam ettiğini görüyoruz. Bu kadar şanssızlığın yanında umut çiçeklerinin halen yeşermesi çok çok ilgimi çeken bir şey.
Allah Cümlemizi Korusun
Bekir abimizin kalemi ve kelamı her daim gönlümüzü pamuk gibi ediyor. Bazen gözümüzden 2 damla yaş akarken bazen kahkaha artırıyor. Mutlaka okunmasını öneririm. Diğer kitaplarını da okuyacağım. Sosyal medyada takip edeceğim kişiler bekir abinin program yaptığı kişiler oluyor :) :59515
128 syf.
9/10 puan verdi
Sosyal medyada fazlaca görüp kütüphanede bulduğuma sevindiğim Osamu Dazai’nin intiharından önce yazdığı bu eserini okuduğuma gayet memnun oldum. Anlatımın derinliği ve anlatılanların gerçek hayat hikayesi ile olan bağı beni fazlasıyla etkiledi. Okurken kimi zaman kendimi çok yalnız hissettim, kimi zamanda şükür ki bu kadar yalnız değilim dedim.
Topal Eskici,Mehmet,Ayşe,Cavit,Ali,Zehra ,Topal Eskici'nin eşi bu romanın ana kahramanları. Roman bu insanların hayatlarından bir dönemi işliyor.Bu kısacık dönem ise okuyucuya büyük bir zenginlik katıyor.
Roman aslında hazin bir olay örgüsüne sahip ama yazar onu oyle nahif ayrıntılarla süslemiş ki hüzün dolu hikaye bizi tekrar hayata bağlıyor.
Kitapta en beğendiğim kısım yazarın her bir karakterde cok guzel bir empati kurmayı başarması. Mesela Cavit küçük bir çocuk, onun kısmı gelince gercekten onun kısmı boyunca biz baştan sona Cavit oluyoruz . Onun değişen hislerini ,fikirlerini ,dünyasını onun içinden görüyoruz .
Pamuk tarlasında çalışanların, siniri saman alevi gibi olanların, hayata tutanmak için çeşitli yollar bulmaya çalışanların,başkasının yerinde olmak isteyenlerin ve çocukların ruh halini anlamak için okumanızı tavsiye edeceğim bir kitap.
