Rabbim

Rehbersiz yola çıkmaktan sakın, yoksa sıkıntılar içinde şaşırıp kalırsın.
-Anlatıldığına göre İsrailoğullarından bir âbid yolculuğu sırasında bir ailenin toprağına ulaşır. Arazinin ortasında, gelip geçenlerin çiğneyerek yol haline getirdiği bir iz görür. Kendi kendine, “Başkasına ait bir araziyi ben nasıl yol olarak kullanabilirim?” diye düşünür. Sonra arazinin etrafından dolanan yola bakar ve bu yolu dolaşıp geçmenin hem zahmetli hem de uzun zaman alacağını düşünür. “Burası da herkesin gelip geçtiği bir yol, bende geçsem ne olur?” diyerek kendisi de arazinin ortasındaki yoldan geçer.
-Oradan ayrıldıktan sonra bu davranışından dolayı cezalandırılır. Fakat hangi günahından dolayı cezanlandırıldığını unutur; bunu anlamaya ve keşfetmeye çalışır. İşlemiş olduğu günah kendisine şöylece hatırlatılır. “Sen, başkasına ait olan ve yol olmayan bir araziyi, sahibinin izni olmadan yol olarak kullandın!” Bunun üzerine o âbid şöyle der:
-“Ey Rabbim! Özrümü kabul buyur! Ben oranın halk tarafından kullanılan bir yol olduğunu düşünmüştüm.”
-Bunun üzerine Allah Teâlâ o âbide şöyle ilham etti: “Zalimler ne zaman bir yol tutsa, sen o yolu bana ulaşan bir yol haline çeviriyorsun.”
-Gurura kapılarak zalimlerin tuttuğu yola giren kimse bu konuda mazur sayılmaz. Girdiği o yolda şaşırır ve aldanışa uğrar. Kendisi helâk olduğu gibi, kendisinin izinden gidenleri de helâke sürükler. Bu ise, insanlara hoş görünmeye çalışan yapmacık tavırlı, cahil ve yoldan saparak dünyaya dalan kimselerin yoludur. Onlar arzularını, terketmiş görünerek insanların takdirlerini kazanmak isterler. Böyle yaparak vicdanlarındaki tevhid inancını zedeler, ona zulmederler. İnsanların gözlerinden ırak olduklarında inançları çok zayıftır.