Ben bilemiyorum ya, bu kadar zıt duyguları yaşatan dünyayla nasıl ne kadar baş edebileceğimi bilemiyorum, aynadan görüp okuduğum güzeller güzeli ruhların varlığıyla sevip sarmaladığım dünyanın her gün aklımda ne zaman terk edicem bu yaşamı fikrini yeşertmesine katlanamıyorum.
Yaşadığım her an için hayatımda olduğuna şükrettiğim ebrar ve bana kattığı şükürlerden biri melisa kesmez ile tanışmak oldu bu sefer de, elime aldığım gibi tek oturuşta bitecekti ama ne göz yaşlarım dayandı ne de kitabı terk etmeye gönlüm el verdi,, olabildiğince yavaşça terk ettim,,, gülsüm ve nergisin dostluğu, elif ve mehmetin baba kız ilişkisi,,,
hayatımda dahil olduğum en nahif hüzne sahip evren olabilir, 84 sayfa boyunca gözlerim ıslaklığından ödün vermedi. elime her aldığımda bana açtığı kapısı, cümlelerinin sertliği ve yumuşaklığıyla duygu devinimimi parçaladı.
seni çok seviyorum ebrar, seni çok sevdim küçük yuvarlak taşlar ve 41.sayfanın son paragrafı:
"İnsanı insana bağlayan yegane şey sevmekten başkası değildi; ne olursa olsun, bir insanı eskimeyen, durduğu yerde kıymetlenen, olanı biteni unutturan bir sevgiyle sevebilmek varabileceğin en üst mertebesiydi bu işlerin. Gölün dibine çökmeyen, bilakis çamurlu suyun yüzeyinde bembeyaz açmış bir nilüfer çiçeği gibi duruyordu sevgi Gülsüm'le aramızda. Gülsüm beni doğurmayan annemdi. Bu dünyadan kaçıp sakladığım ağaç kovuğum. 'Geliyorum,' demeden çalacağım kapım. Yeşerdiğim toprak. Bahar bahçem. Arkam. Arkadaşım. Onu hak edecek ne yapmıştım? "
