Senin güneşlerini görürüm diye
bu sabah
güneşi görmeye çıktım.
Yoktu
oysa aydınlanmıştı hava.
Çoğu zaman, bir daha uyanmama isteğiyle, hatta bazen bir daha uyanmama umuduyla yatıyorum yatağıma; sabah gözlerimi açıp da güneşi gördüğümde içerliyorum.
Sayfa 111Kitabı okudu
Senin gözlerin dram; oysa ağlatan benim
Ben dilenci; sen sultan, sevgi dağıtan benim
Sen ışık; ben karanlık ve aydınlatan benim
Ben ölümüm; sen hayat, cana can katan benim
Sabah sende oluyor; güneşi tutan benim
Soran ben; sorulan sen, hüznü damıtan benim
Öldüren ben; ölen sen, kabirde yatan benim
Susmanın Mesafesi
Ben sana eski anılarına denk düşen
Kirli paslı sokaklarına yapışıp kalmış
İlkbahar naifliğinde yüreğimi açarak geldim.
Kahkahası sabah güneşi kadar parlaktı
Senin gözlerin dram; oysa ağlatan benim
Ben dilenci; sen sultan, sevgi dağıtan benim
Sen ışık; ben karanlık ve aydınlatan benim
Ben ölümüm; sen hayat, cana can katan benim
Sabah sende oluyor; güneşi tutan benim
Soran ben; sorulan sen, hüznü damıtan benim
Öldüren ben; ölen sen, kabirde yatan benim
Ben en çok yalnızlığı sevdim.
çünkü o hiç gitmedi benden.
her an yanı başımdaydı.
uyandığım her sabah onunla selamladım güneşi
geceleri sinsi bir dost gibiydi odalarımda dolaşan.
mutlu bir adam değildim belki evet.
lakin yalnızlıkta bütün benliğimde vardı benim.
aldığım her nefeste parça parça bölünen.
yüreğimin bütün kıtaların da hüküm süren yalnızlık.
ben bir ona teslim oldum.
ben bir o gelince ruhumda ki bütün insanlardan ayrıldım.
yalnızlık insanın kendini bulmasıymış meğer.
ben kendimi hep sende aradım.
senin olmadığın hiçbir yer bana ait değildi.
ben ait olmayı hiç öğrenemedim.
yalnızlığı öğrendim.
kocaman bir yalnızlık bıraktım ardımda.
dağ gibi üzerimde taşıdığım.
yüreğimin sığınakları şimdi bomboş
odalarım kalbimin her köşesi bomboş
çünkü sen beni hiç duymazsın.
çünkü sen beni hiç hatırlamazsın.
yalnızlığımı bölüşemezsin.
Bulutları çarpışa çarpışa yorgun
Bir gökyüzüdür artık gülüşün
İçinde yıldız kaymaları
Ve şimşekler karışır birbirine
Ve hayran olduğun sonsuzluğu
Kendi bakışların anlatırken en güzel
Sen düşlerini kuruyorsun hâlâ
Uzak denizlerde boğulmuş bir aşkın
Ki uğrunda güneşi
Her akşam gül diye bırakıp sulara
Ve her sabah
Tomurcuk diye yeniden topladığın
Belki de bu yüzdendi kim bilir
Denizi her özledikçe ağladığın
Ey çılgın
Bunca zaman
Hangi günün yüzyılıydı yaşadığın
Sayfa 29Kitabı okudu
Gazapizm & Melike Şahin - Olur mu?
youtu.be/mw0_NiA2tx4
________________________________
Bu evren içinde biliriz ölümlüyüz
Yalan mı gördüğümüz?
Belki de tanımaz kimse hiç olmadık ancak
Bir yerde görülmüşüz
Zamanın çehresi asıktı biz hep gülmeye gönüllüydük
Bir yangının yanında buluşup senle konuşup görüşmüştük
Biz ki hasreti edeple yaşarız
Belki esefle taşırız
Belki de
Gün ağarmaya başlamıştı. Nerede olduğumu bilmiyordum. Olabildiğince erken aydınlanabilmek amacıyla güneşin yükseleceği yeri kestirip, doğuya doğru ilerledim. Deniz ya da çöl ufku olsun isterdim karşımda. Sabah dışarda ol- duğumda karşılamaya çıkarım güneşi, akşam dışarda olduğumda, ardına düşerim güneşin, kendimi ölülerin arasında bulana kadar izlerim onu.
Sayfa 45 - Pdf
Bak Karaca, kimseye güvenme. Bir sabah uyanacaksın ve görebildiğin tek şey sana dönük sırtları olacak.
Sayfa 195 - Epsilon YayıneviKitabı okudu
