“Albaya Mektup Yazan Kimse Yok” kitaba adını veren elli beş sayfalık bir hikaye ve bence en etkileyici hikayesiydi bu kitabın. Bundan başka bu kitapta “Salı Uykusu, Günlerden Bir Gün, Bu Kasabada Hırsız Yok, Balthazar’ın Olağanüstü Öğle Sonrası, Montiel’in Dul Karısı, Cumartesinden Sonra Bir Gün, Yapma Güller, Koca Ana’nın Cenazesi” adlarında sekiz öykü daha var.
Gabriel Garcia Marquez deyince akla 
Yüzyıllık Yalnızlık adlı dev eseri gelir. Büyülü Gerçekçilik denen ve iliklerimize işleyecek kadar çarpıcı gerçekleri büyülü, efsanevi, olağanüstü bir şekilde sunan edebiyat akımının öncüsü olmuştur bu eserle. Öykülerinde de bu akımın etkilerini görmek mümkün. Fakat dahası kısa ve yoğun bir anlatımın içine, hatta bel kemiğine yerleştirdiği alaycı üslupla “Nüktedan Gerçekçilik” akımının da öncüsü sayılabilir. (Tabii ki ben uydurdum bu akımı.)
Gelelim Albay’ın beklediği mektuba. Bir savaş gazisi olan Albay, yirmi yıldır emekli olduğunu bildiren mektubu beklemektedir. Horoz dövüştürmeye giderken ölen oğlundan yadigar kalan horozu doyuracak kadar bile geliri yoktur. Eşinin de sabrı kalmamıştır artık ve başının etini yiyip durur. Çift arasındaki diyaloglar, onların karakterlerini yansıtmada çok etkilidir. Nüktelerle sürüp giden diyaloglar o kadar gerçektir ki kahramanlar ete kemiğe bürünüp karşınıza dikiliverirler.
Öykü bittiğinde dudağımın kenarında asılı kalmış bir gülüş vardı, yüreğimde ise buna hiç uymayan bir sızı…
