Zamanın her damlası, sevincin bir ölüm anıdır, uçuşan her toz zerresi, gömülmüş bir hazzın mezar taşıdır. Şu sonsuz evrenin her noktasına ölüm kendi hükümranlık mührünü basmıştır. Atomların her birin de umutları yıkan şu yazıyı okuyorum: Geçti!
Faydasız! Hepsi boşuna! Bir tek keyif ve eğlence tohumunun düştüğü yerde, binlerce acı da filizlenir.
kendi çocuklarının kemiklerini kaynatıp kendine makyaj malzemesi yapar
kitapların arasına gömüldü,
Sonsuzluğun bir adım önünde duruyorsunuz
"Kimsiniz siz?"
"Kendimi ne diye tanıttıysam oyum."
ancak kaderin görünmez yumruğu onu olduğu yere mıhlar, artık zamanı dolmuştur
Şimdi bütün doğayı affediyor, sadece kendisini lanetliyordu.
Seçimim ne olur sa olsun, beni bekleyen son ölümdü
Beni içine alacak olan uçurumdan aşağı baktım
Yaşamın bilinen acıları ile sonsuzluğun bilinmeyen korkuları arasında sıkışmış, yaşamayı da ölmeyi de aynı derecede beceremez bir halde
Geride bana aralıksız ölüm korkusuyla dolu bir yaşam ile feci bir intihar arasında korkunç bir seçim yapmak kalmıştı ve bu seçimi yapmak zorundaydım.
Giderek içimde bir tuhaflık hissetmeye başlamıştım.
ölünün önünde durdum, birden tiz bir kahkahayla rahatladım