Kompleks değil de ne bu =)
İnsanlık ayna önünde kendini çeken selfie fotoğrafına o kadar maruz kaldı ki en sonunda telefon tasarımcıları çareyi telefonun ön yüzüne de bir kamera koymakta buldular ...
Selfie bağımlılığının kendini sevmekle pek ilgisi yoktur. Selfie'ler, boş kendiliği kısa süreliğine gizleyen pürüzsüz yüzeylerdir. Ancak ters çevrildiğinde, kanayan yaralı sırtlarla karşılaşılır. Yaralar, selfie'nin arka yüzleridir...
Sartre bugün yaşasa bunca çektiğimiz fotoğraflara ve selfilere ne derdi? İnsanın kendisine bakarken ekranda yutulduğu, ötekinin gözünde nasıl görüneceği üzerinden kendisini değerlendirmeye eğilimli olduğu bu zamanda ne söylemek isterdi? Güzel, çirkin, kusurlu, kusursuz, genç, kırışmış, çizgili... diye nitelediğimiz yüzlerimiz için ne düşünürdü?
Tüm bu varoluşçuluk serüvenimde artık daha az fotoğraf çektirdiğimi veya selfie çektiğimi fark ettim. Kendimi aynada veya kamera karşısında görmek ve bunu paylaşmanın ardındaki motivasyonumu araştırmaya başladım ve hala devam ediyorum. Selfie çekmenin kötü bir şey olduğunu hiç düşünmedim ve zamanın ruhunu göz ardı edecek değilim. Ancak her zaman ne ve nasıl sorularını cebimde taşıyorum. Selfie çekmemin ardında ne var? Ne oldu da çekiyorum? Bunu nasıl yapıyorum? gibi... Örneğin bu selfieyi bir arkadaşımın doğum gününde arkamdaki duvarın yeşilini ve tepeme vuran ışığı çok beğendiğim ve o gün kendimi iyi hissettiğim için çekmek istemiştim.
Siz aynada baktığınızda ne görüyorsunuz?
Bildiğimiz üzere sosyal medyanın sağladığı "esriklik" kesinlikle büyük bir heyecan ya da eksiksiz bir mutluluk değil, daha çok tanınma, tatmin, ego takviyesi, mütevazı şekilde övünme, tanunma, merak, utanç ve bir yığın başka gösterişsiz -ama topluca önemli- duygulanumdan müteşekkil ufack ve bayağı anların homoepatik dağılımıdır. Psikolojik sorunlar ve semptomlara karşı hassas olsa da, benliğin biyolojik iskeletini şimdiye dek takviye etmiş psikanalitik iskeleyi barıdırmayan bir öznellik çeşidi kalır geriye. Dolayısıyla hâlâ narsisistiz, fakat gözbebeklerimizin girdaplarındansa ağa doğru yansıyan dışbükey bir narsisizm bu. (Kablolara dağıtılmış bir kendiliğin onaylanması için boşluğa selfie'ler gönderen "dışsal-özneler"e dönüşüyoruz artık.) Bu akıl yürütmeye göre, ağı benimseme deneyimlerimiz yeni bir türe işaret ediyor: kendisiyle takıntılı bir ilişki kursa da benlige dair uygulanabilir bir anlayışı veya tanımı olmayan bir türe.' Bu da toplumsal olanı barındırmayan bir toplum anlamına gelir.
Kendimi verdiğimiz en büyük hediye,bizim seçimimiz olduğunu hissettiğimiz bir hayat yaşamaktır.
Selfie bağımlılığının kendini sevmekle pek ilgisi yoktur. Yalnızlaşmış, narsisist benliğin boşta çalışmasından başka bir şey değildir. İnsan, içsel boşluk karşısında nafile bir şekilde kendini üretmeye çalışır. Yalnızca boşluk kendini yeniden üretir. Selfieler boş biçimler içindeki kendiliktir. Bugün insanlar eziyet veren boşluktan kurtulmak için ya jilete ya da akıllı telefona uzanırlar.
Sayfa 32Kitabı okudu
Kan bağımız olan ailemiz istismarcıysa,kalbimizi ve hayatımızı bizi bizim olanları sevdiğimiz gibi sevebilen yeni ve daha sağlıklı insanlara açmaya hakkımız var. Bunu yapmak ihanet değildir;hakkımızdır.
Çocukken paylaştığımız yakınlık ne olursa olsun,o hayran olunan altın Çocuk ve ben günah Keçisiydim.
Hayatta zayıf ebeveynlik nedeniyle derin bir öz şüpheyle başlarsak ya beklenenden daha başarısız ya da beklenenden daha başarılı oluruz.