KAPİTALİZM KOŞULLARINDA ÇALIŞMAK!
Varlığını devam ettirebilmek için çalışmak, üretimin içinde yer almak, bütün Sınıflı Toplum biçimlerinde emekçi yığınlar için her zaman gerçek anlamda eziyet dolu, çile dolu bir faaliyet olmuştur. Bu durum, Sınıflı Toplumun günümüzde ulaştığı Sosyalizmden önceki son aşama olan Emperyalist-Kapitalist Toplumda yaşayan işçiler-emekçiler için de
Zamanın hayatımızdan su misali geçip gittiği dönemleri vardır hepimizin. Yürek yangını tüketir sizi de zamanla. Nasıl geçtiğini anlamazsınız ve ne olursa olsun pişmanlıklarınızın bir adım gerisi yoktur. Dipte hissedersiniz, içinizde açılan yara acıyla kavrulur ve daha da beter eder adamı. Gelin görün ki, sevgiyi, aşkı, tutkuyu; yani biz eden, ruhumuzun esaret kapılarını açıp bizi özgür bırakan bu yüce duyguları hep böyle kazırız içimize bir çoğumuz. Çoğu kez yanlış yaşanmışlığın keşkeleridir omzumuza binen. Oysa severseniz,özel hissedersiniz. Ne yüce bir duygudur sevmek. Ne insancıl bir duygu. Herkes sever sevmeyi ama sıradan sevmek değil bu, özelikle bunu yerleştirin aklınıza... Sebepsizce, içinizden çığlıklar yükselircesine, gökkuşağı altında bir kaç poz yaşamanın hayaliyle yağmurda sırılsıklam dans ederek. Çıkarsız, saf sevmek. Bilerek ve isteyerek. Başkası için değil, sizin ruhunuza hizmet.
İşte böyle severseniz bir gün. O günü gelecek keşkelerinize ve maziye dönüp günah çıkarmalarınıza veda ettiğiniz gün olarak ilan edebilirsiniz.
Sevmek güzeldir. Başkalaştırır insanoğlunu, yüreğini yoğurur ve yeniler ruhunu.
Bırakın hayatla inatlaşmayı, gevşeyin, hayatla dost olun ki sizi aç bırakmasın, tabağınızda birkaç lokma sevgi yoksa işte o zaman inatçı, kavgacı ruhunuz çıksın ortaya. İnadına sevin, inadına doyurun ruhunuzu ve kavganızı edin halsizlik alın ifadesini. Ki anlasın ne demekmiş koca bir dünyada bir başına bırakmak sizi.
Sayfa 10Kitabı okudu
Gabrielle sararmıştı. Çocukça korkular ile seven bir kadının kapıldığı dehşet iç içe geçmişti
"Sence askerlere zarar verir mi?" diye kekeledi.
Ona ne cevap vermeliydim? İçinde bulunduğumuz şu durum çok tuhaf değil miydi? Tek başına bir adam bir askeri üssün yakınına geliyor, yakalanıyor, muhtemelen üstüne silah doğrultuluyor, kelepçeleniyor, sorgulanıp ağzından laf almak için kalın beton duvarlı bir hücreye atılıyor Ve bizim, burada toplananların sorduğumuz soruya bakın! Ona ne yapacaklar, demiyoruz. O, onlara zarar verir mı, diyoruz O, yani esir edilmış kişi, etrafını saran onlarca silahlı askere zarar verir mi? İşin, deyim yerindeyse, en gülünç yanı da bu soruyu eşyanın tabiatina son derece uygunmuş gibi hiç kılımızı kıpırdatmadan soruyoruz Sadece birkaç gün içinde bu anormalliğe alıştık, artık sıradan gerçekliğin bir parçası oldu
Sayfa 98Kitabı okudu
