Toprak Ana
... Vagonlar dizi dizi önümüzden geçiyor, türküler, armonika sesleri geliyordu kulaklarımıza. Gözlerimizle vagonları tarıyor, Masalbeg'i arıyorduk. Bir memur bize doğru koşuyor, bağırıyordu. Elinde sarı kırmızı bir bayrak vardı:
- Tren durmayacak, kenara çekilin !
Geriye doğru itiyordu bizi.
Tam bu sırada bir ses duyuldu trenden:
-Anaaa! Aliman!
Masalbeg'di. İşte buradaydı. Yanımızdan geçiyordu. Vagondan iyice sarkmış, kasketini sallıyordu. "Masalbeg!" diye haykırdım. İşte gözlerimin önündeydi.
Rüzgardan saçları dağılmış, çocuğunun etekleri kanat gibi çırpınıyor, gözlerinde sevinç ve acı birbirine karışmıştı. Bakışlarımı ondan hiç ayırmadan, arkasından koşuyordum. Son vagon da geçti yanımdan. Ben hala koşuyordum. Sonra yere yuvarlandım. Oğlum cepheye gidiyor, ben soğuk raylara sarılmış güle güle diyordum ona. Ağlıyordum. Tekerlerin tıkırtısı gittikçe hafifliyor, duyulmaz oluyordu.
(...)
- Söyle bana ey toprak. Hangi çağda analar bu kadar acı çekti? Oğlunu bir saniye olsun görebilmek için bunca sıkıntılara katlandı?
- Bilmiyorum Tolgunay. Ama senin yaşadığın savaş, dünyanın gördüğü savaşların en acısıdır.
- Öyleyse, dünyada oğlunu böylesine bekleyen son ana ben olayım. Bundan böyle hiçbir ana, oğlu yerine soğuk raylara sarılmasın.
İstiklal Harbi'nden sağ çıktım fakat benim ruhumun da kurtuluşa ermesi gerekmez mi?
Yaşayan herkesle aramda bir soğuk savaş var adeta. Psikolojik harp. Torunlarımdan daha uzun yaşamayı yüreğim kaldırmaz. Her ne kadar onlar benden uzak dursalar, milli bayramlarda hatırımı sormadıkları gibi, dini bayramlarda bile ayaküstü uğrayıp kaçsalar da... Bu kronik rekabette ben onlardan yanayım. Zira benim ruh sağlığım da ruhumu teslim etmeme bağlı.
Sayfa 29 - Ruhi MücerretKitabı okudu
