Özellikle ileri yaş kişilerde uygulanan tecrit, bireylerde kalıcı stres, yalnızlık ve korku ortamı oluşturdu, insanların psikolojini bozdu, depresyon oranları çok arttı.
Sayfa 74Kitabı okudu
Her olay yerinde parmak izi bulunmaz. Bulunsa da kalitesi, karşılaştırmaya elverişli olmayabilir. Çünkü parmak izinin kalitesi, garip bir biçimde kişinin stres, metabolizma, beslenme, sağlık, meslek, yaş, etnik köken ve cinsiyetinden, ayrıca izin bırakıldığı yüzeyin niteliği ve çevre koşullarından etkilenir. Ayrıca polisler, çocuk yaştakilerin parmak izlerini görünürleştirmekte de ciddi zorluklar yaşar.
Uzun yıllar bu sorunun, parmak uçlarının dokunduğu yüzeye bıraktığı bileşenlerin, yaşa göre değişmesinden kaynaklandığını düşünürdük. Yakın geçmişte FBI araştırmacıları meselenin, bırakılan maddelerin niteliğinden değil, sadece oranının değişmesinden ileri geldiğini saptadılar. Bu yüzden çocuk parmak izlerini aramak için, büyüklerdeki gibi protein ve esterleri değil, laktik asit tuzlarını hedefleyen tekniklerin kullanılmasını önerdiler.
Sayfa 128Kitabı okudu
Az stres iyidir
Sürekli yoğun stres, uzun ömrün, zihinsel ve fiziksel sağlığın bilinen düşmanı olsa da düşük seviyeli stresin yararlı olduğu görülmüştür.
Yirmi yılın üzerinde bir deney grubunu gözlemleyen Kaliforniya Üniversitesi psikoloji akademisyenlerinden Prof. Dr. Howard S. Friedman stresi düşük seviyede tutan, zorluklarla karşılaşan ve başarılı olmak için kalbini ve ruhunu işine katan insanların daha rahat yaşayan ve erkenden emekli olan insanlardan daha uzun yaşadıklarını tespit etmiştir. Bundan küçük dozdaki stresin olumlu bir şey olduğu sonucunu çıkarmıştır, çünkü düşük stres seviyesiyle yaşayanlar daha sağlıklı alışkanlıklar geliştirme, daha az sigara içme ve daha az alkol alma eğilimindedirler.*
Bu göz önüne alındığında, kitapta daha sonra tanışacağı mız 110 yaş ve üzeri süper asırlıkların ileri yaşlara kadar yoğun yaşamış ve iyi çalışmış olduklarına şaşırmamalıyız.
Sayfa 32Kitabı okuyor
Eleştirel ve Alternatif Eğitim: Sınavlar, Çokkültürlülük ve Diğer Sorunlar
1. Giriş
Türkiye’nin eğitim sisteminde, sorunlar açısından yok yok. Böyle olunca, toplumun tepkisizliğine şaşmamak gerekiyor. ‘Okulsuz toplum’ tartışmaları açısından bakarsak (bkz. Baker, 2006; İllich, 2006), kapitalist okullar, toplumsal benzeştirme (asimilasyon) rolünü başarıyla gerçekleştirmektedirler. Okullar, geçmişte, toplumsal mücadelenin
