Bazı kitaplar vardır, defalarca okunmayı hak eder. Bu kitap da benim okumaktan vazgeçemediğim tek kitap oldu. Bu kitabı sürekli dönüp dönüp tekrar okumamın sebebi içimizde sakladığımız sorunların tek tek irdelenmesi, üzerine gidilmesi ve bu sıkıntıları güm ışığına çıkarıp onunla yüzleşebilmeye cesaret edebilmek.
Felsefe ve psikolojinin iç içe karıştığı bu romanda Doktor Breuer, ve F. Nietzsche arsındaki karşılıklı diyaloglarla kendimce konuşma terapisi dediğim olaylar aktarılıyor. ''İki tane kaplan postlu kedi yavrusu, kafa kafaya vermiş, aynı çanaktan su içiyor.''(syf.325). Bu iki karakterin birbirine açılması, kendilerini olduğu gibi ifade edebilmeleri uzunca bir süre sonra gerçekleşiyor çünkü her ikisi de içindeki sıkıntıyı dışa vurmuyor, karşısındaki kişinin düşünceleri tarafından yargılanmak istemiyor.
Bu kitapta konuşularak her şeyin çözülebileceğini, insanın öncelikle kendisine dürüst olması gerektiğini, içine attığı, bastırdığı her duygunun yıllar sonra bile tekrar karşısına çıkıp onu rahatsız edeceğini ve bundan hareketle hayatının yanlış seçimlerle ilerleyeceğini anlayabiliyoruz. Bunu kendi hayatıma uyguladığımda insani ilişkilerin daha kolay ve anlaşılır bir biçimde ilerlediğini görebiliyorum. Her zaman rastgele bir sayfasını açıp devam edebildiğim bir kitap. İnsanın kendini başkalarına açmaya çekindiği zamanlarda duygularımızın bu kadar net, anlaşılır olarak kitaplarda bulmak da bir ruh terapisi.
