Sensizlik Bir Şiir
Bu kadar suskun olma,
Bu kadar sessiz…
Bilirim yüreğinde yoktur yerim,
Bilirim duymazsın hiçbir zaman sesimi.
Ama sen, yok musun sen?
Bir bulut gibi savrulup duruyorsun göğümde,
Bir kuşun kafeste olduğu gibi yüreğimde.
Bıraksam uçarsın, mavi ve sonsuz gökyüzüne,
Bırakmasam, kafes dar gelir sana.
Bugünde susuyorum, bugünde sessizim,
Ama haberin olsun bugünde düşündüm seni.
BEN ÇOK İYİ GİDERİM...
Ben çok iyi giderim biliyormusun
Sessiz sedasız
İyi giderim velhasılı kelam
Acıtmak istemesemde... manasız
İstemesemde acınmak hilafsız
Acır...
Ölümün ve göçün dokunmadığı tek nesne var mıdır
ölüm yok eder göç değiştirir kendisi kalamaz kimse sarp ve suskun
kimse kendi gibi kalmamıştır
YKYKitabı okudu
Sen bana geldiğinde kışın ortasında çiçekler açardı sanki
Sen gittiğinden yazın ortasında üşürdü ellerim
Sensiz kaldım soğuk ve sessiz bir hayata kaldım
Öyle soğuk ki için üşüyor öyle sessiz öyle suskun ki kalbim sensiz atmıyor sanki
Ayrılıkların puslu aynasındadır
bekleyişlerin solgun yüzü
Bekleyişler ki demlenişidir sabrın
damıtır sessizliği ve üzüncü
damıtır gurbetin kavruk memesinden
ve emzirir
hasretin yanik yüzlü çocuğunu
Sen ey sabrın ve üzüncün dervişi
başını zamanın göğsüne koy
ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini
Yalnızlıklar ki suskun bir akşamüstüdür
Bir hüzün mevsiminden çıkarken kalbimKitabı okudu
için.İncil’e eklenen sözler şunlardı:
“Kadın, sessizliği ve uysallığı öğrenmelidir. Kadının ne ders vermesine ne de erkeğin üzerinde yetki sahibi olmasına izin vermeyeceğim.
Suskun olacak ve sessiz kalacaktır. Çünkü önce Âdem sonra Havva yaratılmıştır.”
Bir Çıkmaz Sokakta
Ne kadar dönüp dolaşsam, yine de
Hep o çıkmaz sokaktayım çaresiz
Bir umut kırıntısı gözlerimde
Yürüyorum durmadan, dalgın, sessiz
Sokak o sokak, bense ben değilim
Sanki bin yıllar geçmiş aradan
Boşlukta bir şeyler arıyor elim
Yorgunum
Kenan Tortum
Issızlaştı sokaklar, ışıklar sönük, bedenim suskun.
Acı yok artık yüreğimde, bağışıklık kazanmış her dengesiz söze.Kalabalık da olsa her yer, benim için artık bomboş, görünenler.
Ne görür gözlerim ne de duyar kulaklarım, kapadım, hakikatten uzak her şeye..Uzunca bir yol var benim için, yalnız ve bir okadar da sessiz.
Adımlarım sâkin, bakışlarım asabice, herkes de bir serzeniş, geçiverdim sessizce.Kararıyor bulutlarım, güne hasret kalsın gözlerim,
Terk-i diyar eyliyorum, vakti geldi helalleşmenin.Yorgunum artık, algılayamıyorum çabalayarak söylediğiniz solgun sözleri
Sanki engebeli yerlerden geçiyorum tökezliyor ayaklarım, dizlerim.Sol yanım ağrıyor neden bilmem, hayatmı yordu? Ömürmü bitiyor?
Yorgun yorgun ölmekte tedirgin ediyor, hiç içimden
Sen ey sabrın ve üzüncün dervişi
başını zamanın göğsüne koy
ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini
Yalnızlıktır ki suskun bir akşamüstüdür
usulca örtünecektir gecenin sessiz tülünü
ve düşecektir ince bir rüzgârla
hüznün harmaniyesi
Sessiz bir mecra şimdi yüreğim
İçimdeki çocuk suskun
Ve bir hayli yorgun bedenim.
Kimi zaman yüreğin en derin noktalarından geliyormuşçasına içten gelen, hafif, sanki sessiz-suskun; kimi zaman bir duygulanma kaynayıp fışkırmasına yansımışçasına patlayarak, çığlık kopararak, kimi zaman bir yakınma iniltisi, kimi zaman bir kahrolmuşluk iniltisi...
Çok düşünürler senin hakkında daracık ruhlarıyla, - şüpheli gelirsin hep onlara! Şüpheli olur çok düşünülen ne varsa. Tüm erdemlerin yüzünden cezalandırırlar seni. içtenlikle bağışladıkları yalnızca - hatalarındır.
Yumuşak başlı ve dürüst olduğun için dersin ki: "Masumdur onlar, küçük varoluşlarında." Oysa onların daracık ruhları düşünür ki: "Suçludur tüm büyük varoluşlar!" Onlara yumuşak davransan, onları aşağıladığını düşünürler; ve senin iyiliklerine gizli kötülüklerle karşılık verirler. Senin sessiz gururun her zaman ters düşer onların beğenisine; bir kere olsun kibirli davranma tevazusunu gösterirsen, sevinirler. Bir insanda fark ettiğimiz şeyi alevlendiririz de. Bu yüzden koru kendini küçüklerden! Senin karşında küçük hissederler kendilerini, ve küçüklükleri yanar tutuşur sana karşı, görünmez bir intikam içinde. Fark etmedin mi onlarla karşılaştığında ne de çok suskun kaldıklarını, ve nasıl da güçlerini yitirdiklerini, sönmeye yüz tutmuş bir ateşten çıkan duman misali? İşte, dostum, vicdan azabısın sen komşuların için: çünkü değersizdir onlar senin yanında. Bu yüzden nefret ederler senden ve can atarlar kanını emmeye. Komşuların her zaman zehir li sinekler olacak; senin büyüklüğün, - daha da zehirli kılar onları ve daha da sinekleştirir. Kaç dostum, yalnızlığına ve sert, şiddetli bir havanın estiği yere. Senin kaderin değil sineklik olmak.
Sayfa 48Kitabı okudu
