Tamamlanmamış bir cümledir insan.
Yalnızlığıyla bile bir araya gelemeyecek kadar ıssız...
Bütün bunlara rağmen hayat, yine de anlamlı bir cümle kurabilme isteğidir.
İnsanın kendini tamamlayabilmesi isteği...
Zaman içinde aşınmış, her şeye kırgın bir ruhun kendini onarabilme çabasıdır.
“Dünya’yı bize büyük gösteren bizim küçüklüğümüz, oğul. Hırsımız, sabırsızlığımız, bencilliğimiz. Önce bu yüzden küçülüyor, sonra da Dünya’yı çok büyük görüyoruz..
İnsanların bir başkasını çekiştirmek için gülünçleşmeye ve çirkinleşmeye katlanışlarını aklım almaz, doktor bey.. gülünç, çirkin, ve edepsiz olmaya katlanışlarını.
*
“ Oğlum bu kız kim lan ?”
“ Sevgilim.”
“ Hassiktir ! Ne sevgilisi?”
“ Abi biraz karışık.”
“ Rüstem bana anlatma. Ne zaman gidiyorsunuz?”
“ Biraz burada kalacağız abi.”
“ Biraz mı? Ne kadar biraz?”
“ Bir ev bulana kadar.”
En son hangi acı seni uykusuz bıraktı,en son hangi coğrafyaya gözyaşı döktün,en son hangi cümle beynini darmadağın edercesine odanın duvarlarında yankılandı,söylesene? Yüz soruda hayatı öğreten kitaplarla ahkam kesiyorsun ortalıkta.Aptal şarkı sözlerinden aşkı öğrenme hevesindesin.