Aydınların,
özellikle
kitap
yazarlarının
mutsuzluk nedenlerinden biri, yeteneklerini
serbestçe ortaya koyma olanağını bulamamaları,tüccar zihniyetli kimselerce yönetilen büyük
kuruluşlara kapılanarak kötü ve saçma
yapıtlar vermek zorunda kalmalarıdır.İngiltere
ve
Amerika'da
gazetecilerin,çalıştıkları gazetenin
güttüğü
politikaya
"evet"
dediklerini görürsünüz; geri kalanı ekmek parası
yüzünden,yeteneklerini,kötü
olduğuna
inandıkları bir amaca satmışlardır.Böyle bir
uğraşı, gerçek bir gönül huzuru veremez; üstelik
insan bu işle uzlaşayım derken öyle karamsar ve
huysuz olur ki, artık hiçbir şeyden tam anlamıyla
hoşlanmaz hale gelir. Ben böyle bir işe girenleri
kınayamam, çünkü işsizlik yüzünden aç kalmak
çok ciddi bir durumdur, ama kişinin yapıcı
içgüdülerine uygun düşecek başka bir mesleği
varsa; daha yüksek ücret aldığı ama mutlu
olmadığı işi bırakıp diğer mesleğini yapacağı bir
işe girmesi daha iyidir. İnsan kendisine saygı duymazsa, kolay kolay gerçek mutluluğa
kavuşamaz. İşinden utanan birisinin kendisine
saygı duyması zordur.