Steinbeck bu kitabında bir değişimin sonucunda insanların neler yaşadıklarındam bahsediyor.
Değişim kapitalizmin tarıma kadar sinmesi aslında.
Büyük umutlarla iş arayan milyonlarca tarım işçisinin trajik ve safi realist olan bir hikayesi bu. Okurken sadece bu konuda değil neredeyse son zamanlarda ülkece yaşadığımız her şeye bir açıklık getiriyor. Hani sürekli 'neden' sorusu düşer ya insanın aklına. Birilerinin bencil politikası, ve insanlığın en eski mevzusu olan 'ötekileştirme psikolojisi' ve 'Hard kapitalizm'
Birileri, yani gücü ya da mülkiyeti elinde bulunduranlar emri altındakileri öteki olarak gördüğü için ne onların açlığı ne onların hastalığı ve hatta ne de ölümü ilgilendirmiyor 'gücü elinde bulunduranları' Bir yığın insan iş arıyor ve kuru ekmek pahasına çalışmaya razı oluyorlar. 'Ölmektense' diyor insanlar. Öbür tarafta bu emek sömürücüler köşeyi dönüyor ve zerre kadar vicdanları sızlamıyor.
Çünkü öteki onlar. Öteki oldukları için de onlara her şey müstahak.
Hep Nazım'ın şiirleri vardı aklımda. Mesela "Dünyanın En Tuhaf Mahluku' çünkü aslında birlik olup da itiraz etse o yığınlar bir şeyler değişecek belki. Yani, bu dünyada bu zulüm onların sayesinde. Yani, 'açsalar, yorgunsalar, alkan içindeyseler eğer'
Yani 'şaraplarını vermek için üzüm gibi eziliyorlarsa.' Nazım gibi benim de 'dilim varmıyor ama' 'Kabahat onların.'
Bir de Ahmet abinin vapurundan hiç inmedim.
Şafak Türküsü boğuldu boğazımda, Siz Yanmayın şarkısı geçti içimden.
Çok güzel bir kitaptı her açıdan. İçinden bir türlü çıkamadım
