Kalbi sonsuza dek durmuştu; ölü adamın cam gibi karanlık bakan gözleri sanki Virata'nın ruhunu delip geçiyormuş gibi bakıyordu..
Sayfa 10 - Mavi Çatı YayınlarıKitabı okudu
“…darbenin ne olduğunu darbe yiyenler bilir, vuranlar değil; acının ne olduğunu da çekenler bilir.”
Sayfa 23 - martı yayınlarıKitabı okudu
Darbeyi yiyen ancak bilir onun ne olduğunu, darbeyi vuran değil ve acı çekmeyi sadece acı çekenler bilir.
Sayfa 20Kitabı okudu
Tanıdığı herkesin onu unuttuğu bir gün geldi...
Sayfa 56 - AperatifKitapKitabı okudu
Adaletin ne olduğunu bildiğini sanan cahile yazıklar olsun.
Sayfa 21Kitabı okudu
Kim öldürme günahına dâhil olursa o da katildir.
Sayfa 14 - maviçatı yayınlarıKitabı okudu
Hiç kimse bilmediği bir ölçüyle başkasını ölçmemeli.
Sayfa 25Kitabı okudu
“Virata mutluydu, çünkü öğüt vermenin emretmekten, anlaşmazlıkları çözmenin yargıçlık yapmaktan daha iyi olduğunu hissediyordu.”
Sayfa 50 - İş bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
İnsanlarla nasıl yaşanacağını öğrenemedim, Yalnızlık insana her şeyi öğretiyor.
Hiçbir şey artık benim değil ya da yer yüzündeki her şey benim. Evi olmayanın evi dünyadır; hayatın bağlarını koparan insan hayatın kendine düşen payını alır; masum olan huzurludur.
Sayfa 45Kitabı okudu
"Adil ölçüde bir ceza verdim sana."
"Adil ölçüde mi? Ama Sayın Yargıç, neye göre ölçü bu? Kim sizi cezalandırdı ki cezalandırmanın ne olduğunu biliyorsunuz? Sanki aydınlıkta geçirilen bir günle, yerin altında geçirilen bir gün aynıymış gibi parmaklarınla yılları sayıvermek nasıl bir şey? Hiç hapiste kaldınız da mı günlerimden kaç tane baharımı aldığınızı bileceksiniz?... elinin tartmadığı ve asla taşımadığın bir yükün ölçüsüne göre bana ceza veriyorsun..."
Sayfa 20 - Maviçatı YayınlarıKitabı okudu
Ölçü Nedir?
Adil ölçüde mi? Ama Sayın Yargıç, neye göre ölçü bu? Kim sizi cezalandırdı ki cezalandırmanın ne olduğunu biliyorsunuz?
Sayfa 20 - Maviçatı Yayınları- 7.baskı, Ekim 2019- Çev: Derya ÖztürkKitabı okudu
Virata'nın öyküsünü anımsattı bana
Doğrusunu söylemek gerekirse, kölelik olmadan kesin çözüm yoktur. Çok çabuk anladım bunu. Eskiden özgürlüğü dilimden düşürmezdim. Onu kahvaltıda ekmeklerime sürer, bütün gün ağzımda çiğner, dünyaya özgürlükle tatlı tatlı serinlemiş bir nefes salıverirdim. Bu heybetli sözcüğü bana karşı çıkan herkesin kafasına vururdum, arzularımın ve gücümün hizmetine koymuştum onu. Yatakta kadın arkadaşlarımın uykulu kulağına onu mırıldanıp onları yüzüstü bırakıp gitmek için ondan yararlanırdım. Onu fısıldardım... Bırakalım, coştum, ölçüyü kaçırıyorum. Yine de özgürlüğü daha çıkarsız olarak kullandığım, dahası, onu iki üç kez savunduğum oldu, tabii işi onun için ölmeye vardırmadan, ama bazı riskler yüklenerek. Bu ihtiyatsızlıklarımı bağışlamak gerek; ne yaptığımı bilmiyordum. Özgürlüğün bir ödül ya da şampanyayla kutlanan bir nişan olmadığını bilmiyordum. Ve de bir armağan, insana dudak zevki verecek bir kutu şeker olmadığını. Hayır, tersine, bir angarya o, yalnız başına, bitkin düşürücü bir mukavemet koşusu. Şampanya yok, insana şefkatle bakarak kadehini kaldıran dostlar yok. Üzgün, hırçın, bir salonda yalnız, bölmede, yargıçların karşısında yalnız, kendisi karşısında ya da başkalarının yargısı karşısında karar vermekte yalnız. Her özgürlüğün ucunda bir yargı vardır; işte özgürlüğün son derece ağır bir yük olması bundandır, hele ateşiniz olduğu ya da sıkıntıda olduğunuz ya da kimseyi sevmediğiniz zamanlarda.
Cezayı tanrı verir,insanlar değil.
Sayfa 32Kitabı okudu