Ben, kibar kızlardan nefret ederim. Onlarla sohbet edince meraklanıyor, mesajlaşınca huzursuz hissediyorum. Eğer telefonla konuşmuşsak yüzümde aptal bir sırıtmayla, arama geçmişine bakıp bakıp duruyorum. Ama biliyorum. Kibar oldukları için böyle davranıyorlar. Bana karşı kibar olan insan, başkasına da kibardır. Ama her zaman, kendimi bunu unutmuş halde buluyorum. Emin olduğum acımasız gerçek ise, kibarlık yalan söylemenin farklı bir biçimidir. Bu yüzden, kibarlık yalandır... Sürekli beklenti içinde oldum. Sürekli yanıldım. Bir yerden sonra umut etmeyi bıraktım. Tecrübeli yalnız, tekrar aynı hataya düşmez. Yüz savaştan sağ çıkmış, yalnız bir savaşçı...
İş kaybetmeye geldi mi, ben en güçlüsüyüm. Bu yüzden her zaman, kibar kızlardan nefret edeceğim.
Ne olurdu kokunun da fotoğrafı olsaydı.
Sesinin fotoğrafı, boşluğun fotoğrafı.
Parmak uçlarındaki karıncanın,
Ruhtaki üşümenin fotoğrafı..
Ölüm kimseyi bu kadar yalnız bırakmazdı.
Yalnız kimseden özür dilemem!
Hiç kimseden!
Saçma!..
Yine de seni biraz sertçe payladıysam bağışla beni ,
aman,
ister bağışla ister bağışlama, umrumda değil.
Kimseyi zorla tuttuğum yok;
tek başıma da mutluyum.
Bir gün gelir de unuturmuş insan
En sevdiği hatıraları bile
Bari sen her gece yorgun sesiyle
Saat on ikiyi vurduğu zaman
Beni unutma
Çünkü ben her gece o saatlerde
Seni yaşar ve seni düşünürüm