bazı kitaplar gençliğin devrimini yapar. "yeraltindan notlar" benim için akdeniz yollari demektir, "hayyamin rubaileri" ise ormanin kokusu.
nietzsche'nin okuduğum her kitabı derin bir yaşamın nehriydi, sartre / kierkegaard ile varoluşçuluğa, camus ile absürdizme ve ölüme inandım.
tolstoy, kafka ve elbette dostoyevski ile her şeyi büyüttüm. Ama şu kadarcık hayatımda, onların söyledikleriyle daha bir zor yaşadım.
kendime koskoca bir kütüphane kurdum, türlü düşünce kalıplarında yüzdüm, yazdım, çizdim ama hiçbir insanın hayatında yer edin/e/medim.
bunların altına "kibir" örmeksizin her türlü insanla konuştum, dinledim, değiştim. Şimdi mutlak yalnızlık ve iğrenç bir sancıyla birlikteyim
yaşamdan tek gayesi kari kiz kovalamak olan ve paraya tapan erkeklerden olamadım, bu keşmekeş çağda bundan onur duyuyorum.
"birkaç ortak konuyla" tavlanırdım kimine göre, kimine göreyse kalpsizin tekiydim, ben kendimi, kendi köşemde, hiçbir şey olarak tanıdım.
bu dipte ya da zirvede olmak demektir. kierkegaard'ın dediği gibi "melankoli sırdaşımdır." bu yüzden bir süre daha dipteyim, teşekkürler
Ve ben seni, içimden atmaya bile kıyamadım...
''Asıl değerli olan neydi? İnsandı. Sendin. Aynada gördüğündü değerli olan. Her haliyle kabul ettiğin kişi yine sendin. Sen aslında bir bardak çaydın, bir bardak su, bir bardak da yalnızlık. Belki defalarca öldün hiç hak etmeyen birileri yüzünden. Canını yaktılar, yaranı bile bile kanattılar. Aynı şeyi onlar da yaşadı. Onların da canı yandı. Bu dünyada herkesin canı yanar ve insan canı yandıkça acımasızlaşır. Ben kimseye alışamıyorum diyen insan acımasızlaşmaya başlamıştır ve acımasızlık korkunun çocuğudur.''
Keşke yalnızlığım kadar yanımda olsaydın Keşke yalnızlığımla paylaştığımı seninle paylaşsaydım Keşke senin adın yalnızlık olsaydı Ve ben hep yalnız kalsaydım
"Zaten benim kafam bir dünya gibi, her an içimde bir adam, bir başka adam doğuyor, yaşıyor, ölüyor ve bir başkası doğuyor...Ve ben, asıl ben, bu doğup ölen adamların kafalarındaki silik bir hatıra gibiyim, hepsinde aynı olan bir hatıra...Ben hep böyleydim. Yalnız etrafıma kendimi oyalayan bağlarla bağlanırdım. Buradaki yalnızlık mutlak bir dimağ yalnızlığı, beni kendimle bıraktı ve ben içimi seyretmeye alıştım, kendimi artık kandıramıyorum ve hep kendi kendime soruyorum: Beni bu dünyaya bağlayan nedir?"
Önce, kimini uzunca, kimini de bir süredir tanıdığı onca insanın arasında sevgilisinden yakınmıştı. Kendisini anlamadığından, bunun için hiç çaba harcamadığından söz etmişti. Bu yaptığı yakınmaktan öte bir şeydi. Gerçekte o sevgilisini yabancı biri gibi anlatmıştı oradakilere.
Sonra, sevgilisiyle birlikte olduğu zaman ona kendisinden yabancı biri gibi bahsettiği insanların arasında derin bir yalnızlık duyduğunu anlatacaktı ve o insanların içtenlikten yoksun olduklarını, gerçek hiçbir şey konuşamadıklarını.
Peki öyleyse onlarla sabahlara kadar konuşuyor ve bundan sanki çok mutluluk duyuyormuş gibi yapıyordu? bu zehirleyici ikiyüzlülüğünü fark ettiğinde dehşete kapılmıştı. "ne yapıyorum ben" dedi. "neden böyleyim dipsiz bir karanlığa, tesellisiz bir kimsesizliğe sürükleniyorum".
