"Sen Bayan Nihayet"
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
Ellerimde yarı ölü bir can,
Omuzlarımda bir yük.
Sonu olmayan bir istikamet,
Ufkun arkasında yüzyıllar.
Perişan bir seher vaktinde,
Yalnız bir bakışın sönen ışığı,
Şafak vaktindeki sessiz çölde,
Yokluğun karşısında duran bir ayna gibi,
Başka bir bakışı bulmak için, boşuna arıyor,
Tüm vücudumda yabancı bir korku,
Secde mihrabında endişeyle dolu bir haz,
Son tesellimin enkazlarında,
Senin yıkıcı gözlerin var: savaşmaktan yorgun.
Barışın son fırsatı, senin asi aşkındır,
Keşke benden ve senden başka hiç kimse bizi öğrenmese,
Bizim oyun sıramız gelsin ve asla dünyanın oyun sırası gelmesin..
Ne!? Ölüyor muymuş? Nasıl ölür?”
Çıplak ayaklarım ayakkabılarımı bulamayarak hemen soğuk zemine değdi. Mavi alev parlayana dek bir sürü kibrit kırdım çakmaya çalışırken vura vura. Saat tam olarak altıyı vuruyordu.
“Ne oluyor? Ne oluyor? Yoksa sıtma değil miymiş? Nesi var böyle? Nabzı çok iyi durumdaydı...”
Beş dakika geçmeden tersyüz çoraplarla,
Çelopek Toplama Kampı
1992 yılı Boşnak kadınlarını yalnız ve çaresiz bir şekilde yakalamıştı. Kocalan ve oğulları ya tcplama kamplarına gönderilmiş ya da öldürülmüştü. Bu cefakeş kadınları koruyacak ne bir ordu. ne bir polis, ne de bir devlet vardı. Tamamen suçluların merhametine terk edilmişlerdi.
O sabah. esir tutuldukları yerde, gözyaşları içinde inliyordu Meyra. Bütün gece yarı uyur yarı uyanık, orada öylece oturmuştu. Allak bullak olmuş zihni hep tek bir şeyle, hunharca katledilen ailesiyle meşguldü. Diba da yeni başlayan günü korku dolu gözlerle karşılamıştı. Odanın bir köşesine sinmiş. yaşadıklarının dehşeti için
de sabaha kadar sessizce ağlamıştı. Diba susuzluktan kurumuş dudaklarım diliyle ıslatmaya çalışırken. ürkek ve acıklı bakışlarla ablası Meyraya bakıp. “Düşünüyorum da.“ dedi boğuk bir sesle. "En iyisi bizi de öldürsünler. Bu acı bitsin. Acılarımızı daha fazla kullanamasınlar!’ Meyra bu sözleri duyunca hıçkırarak ağlamaya başladı. "Şimdi.“ dedi güçlükle hıçkırıkların arasında , "biri gelip beni öldürmek isterse hiçbir şey hissetmem. O geceden beri bütün hislerim öldü çünkü. Bir anda her şey kayboldu. Anlamsızlaştı kanayan yüreğimde. "
Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi
Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği
İşte şimdi yürekler yırtılır
Yaşam belki yarı yarıya düşle dolu olduğu için böylesine güzeldi.
Cengiz Aytmatov
[Biliyorum sana giden yollar kapalı]
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
Sayfa 366 - Can Sanat YayınlarıKitabı okudu
Ölmek istiyorum, daha fazla ölmek istiyorum. Artık geri dönüşüm yok, Ne yapsam da, nasıl yapsam da sonu olmuyor. Utançlarıma utanç katıyorum. Bisikletle yeşilliklere kaplı şelaleye girmek gibi şeyler, benim isteyebileceğim şeyler değil. Yalnızca kirli suçlarıma utanç dolu sefil suçlar ekleniyor. Sıkıntılarım büyüyüp şiddetleniyor. Ölmek istiyorum, ölmeliyim. Yaşamam bir tür suç. Kafamda bu düşünceler dolaşsa da, sonunda apartmanla eczane arasında yarı çılgın bir halde gidip geliyordum sadece.
